Er gebeurt iets in tv-drama’s dat in het echte leven nooit gebeurt. Het personage belt en begint meteen te praten – enkele belangrijke plotpunten vervagen – voordat de andere persoon hallo zegt. En de persoon die de telefoon oppakte is bijna altijd niet de beoogde ontvanger van deze informatie, en het noodlot slaat toe. Als dit op de show verschijnt, weet je dat de show niet erg goed is, en ik ben bang dat dat het geval is controle kamer (BBC-One).
Ze heeft een indrukwekkende centrale prestatie van Iain De Caestecker, maar dat is het enige teken in haar voordeel. Toch een soort van goedkope opwinding Dit zal ongetwijfeld leiden tot grote aantallen op iPlayer. De openingsminuten zijn veelbelovend. De Caestecker is Gabriel, die werkt als noodoproepbehandelaar voor de Glasgow Ambulance Service. Op een nacht beantwoordt hij een telefoontje van een verdwaasde, huilende vrouw: “Hij is dood, ik heb hem vermoord.” Dan lijkt ze zijn stem te herkennen en vraagt: “Hé Gabo, ben jij dat?” voor het bellen.
Maar wat een hoogdravende thriller lijkt in de stijl van een telefooncel van Colin Farrell, bezwijkt al snel onder het gewicht van talloze tumultueuze flashbacks van Gabriels vroege jaren met Sam, zijn jeugdvriend. Ze zijn met elkaar verbonden door een geheim, waaronder een vuur en een kerstboombos, waar verschillende personages boos naar verwijzen zonder uit te leggen waarom ze boos zijn. Sam verschijnt in het midden van de eerste aflevering, gespeeld door Joanna Vanderham. Haar persoonlijkheidstype wordt overschaduwd door het feit dat ze een jas met luipaardprint draagt.
Ik heb alle drie de afleveringen gezien en natuurlijk zal ik het niet verknoeien door je te vertellen wat er aan de hand is, maar ik zal zeggen dat ik het vijf minuten na de tweede aflevering al geraden had, en ik ben meestal slecht in het raden van deze ontwikkeling. De Caestecker speelt elke man die verbluft is door oprechte emotie en onderzoekt de zwakke punten van het personage.
Dankzij zijn optreden steunen we Gabriel terwijl hij in een criminele onderneming wordt gesleurd. Maar er zijn zoveel flashbacks dat ze je weghalen van de actie en de spanning doden – afgezien van één ontsnappingsscène die je zeker wakker zal maken. Drama hoeft geen grote onderwerpen te onderzoeken en komt met een sociaal geweten. Er is genoeg ruimte voor spannende popcornfilms om je op het puntje van je stoel te houden. Maar dat klinkt als iets dat van Channel 5 zou komen om een leemte in het schema op te vullen, niet als een product op zondagavond voor BBC One.