We waren net getuige van een taboe in het leven – de ineenstorting van de werkplek

We weten allemaal hoe het is om een ​​slechte dag op kantoor te hebben. Iedereen staart in paniek, want het politieke circus van deze week kan veel voelen van wat er woensdagavond gebeurde in Downing Street, tussen de lijnen van corrupte nieuwslezers. Je hoefde niet direct op kantoor te worden opgesloten met Boris Johnson en zijn voormalige kabinetscollega’s om de waarschijnlijke volgorde van gebeurtenissen te begrijpen wanneer de president op grote schaal naar bananen gaat. Wat zou de krankzinnige capriolen van Johnson kunnen verklaren voordat hij ontslag nam – behalve misschien een halve fles whisky op te zetten?

De gemiddelde meltdown op de werkvloer duurt slechts één klein, onbeduidend moment. Dan gaan de poorten open. Meubels gooien. Collega’s beledigd. Deel de belangrijkste feiten. Er werden oude klachten geuit over de werking van een gemeenschappelijke koelkast. Een truc die mobiele telefoons discreet uit jaszakken haalt. Roddels die hij nog niet eerder had gehoord over slapen met die en die. Een inzinking op de werkplek is een veelvoorkomende zenuwinzinking die we allemaal begrijpen, maar waar we ons niet erg in kunnen inleven.

Alleen omdat het op een vernederende publieke schaal werd gespeeld, wil nog niet zeggen dat we ons niet allemaal een beetje kunnen inleven in wat er zou kunnen gebeuren tijdens de meest opwindende driftbui op de werkplek. De film werd zo mooi geplaagd, tijdens een twee uur durende televisie-uitzending van een verwoestend blootgestelde openbare selectiecommissie, dat het voelde als tijd om op een woensdagavond te draaien met een dreunende horrorfilmregisseur.

Soms zijn zelfs de meest negatieven van ons op het werk volledig ingestort. Slijpen krijgt veel. De tranen waren niet meer te bedwingen. De kook veroorzaakt door deze irritatie over een persoon die zoemt terwijl hij typt op het nabijgelegen station, moet trillen. Een absolute hel voor andere mensen kan niet 39 uur per week, 48 weken per jaar doorgaan zonder op zijn minst één grote repercussie.

Als een vriend, familielid of collega een liefdesverdriet ervaart, vergeven we hen de meest theatrale uitingen van algemene gevoelens. Als ze een tragedie, verdriet of ernstige ziekte doormaken, zouden we ons nog meer zorgen maken als ze niet overdreven op hun gevoelens reageerden. Maar op de een of andere manier zijn meltdowns op de werkplek een ongrijpbare toestroom.

Misschien omdat ze zo’n korte verwaarlozing van collega’s krijgen, komen we er uiteindelijk ook allemaal overheen. Nadat ik mijn baan als kortstondige verkoper had verlaten, kreeg ik een meer succesvolle baan bij de hotline voor tarotkaarten, £ 3,20 per uur. Ik hoop dat dit een troost is voor onze voormalige premier, na misschien wel de meest flagrante ineenstorting van de openbare zaken sinds mensenheugenis.

Zelfs op ons laagste punt, ontdekte ik, is de stijging van het professionele fortuin slechts een hartslag.

In ander nieuws…

Paris Couture-modeshows zijn altijd gevuld met behoorlijk bekende gezichten, en ze zijn er om je er strategisch aan te herinneren waarom merken het belangrijk vinden om op maat gemaakte collecties te maken. Nogmaals, het was Demna Gvasalia’s Balenciaga, het bekende en subtiel angstaanjagende werk van industriële brutale ruimte-sci-fi die de week won.. “Dit is hoe elke vrouw zich wil voelen als ze een kamer binnenkomt”, vertelde een vriend me terwijl Naomi Campbell over de landingsbaan stapte, ruimte in beslag nam, een paaldragende koningin en conische vormen op en neer vanaf de taille. Dua Lipa en Kim Kardashian herinnerden je aan Demna’s werkelijke chemie – al die grimmige gekheid die zich vanuit zijn verbeelding ontvouwt, is commercieel goudstof. Dan zijn eigenlijke koningin, Nicole Kidman, (hierboven, in een voormalig kostuum), spookachtig, eigenzinnig en etherisch in een gerimpelde zilveren jurk. De exacte homovertaling van dit alles? De mythe zelf.