Farrell’s reis naar dit punt was eclectisch. Ik beoordeelde hem hoog genoeg als verdedigende coach om hem in 2013 bij de Lions naar Australië te halen, ook al betekende dat een van de moeilijkste rugbygesprekken die ik heb gehad toen hij Shawn Edwards vertelde dat ik hem achterliet. Vanuit een egoïstisch oogpunt wilde ik zien wat Won op tafel zou leggen en hoe hij mij ook als coach kon verbeteren.
Ik ving een glimp op van een innovatie die won tijdens een vroege defensieve vergadering toen Paul ‘Bobby’ Stridjon, onze kracht- en conditiecoach, de vergadering onderbrak toen zijn telefoon afging. Hij gaf het aan de overwinning van de Barmen en eiste dat Bobby hem de verdedigingsstructuur en strategie teruggaf die hij had opgesteld.
We zaten allemaal op onze stoelen in verlegenheid gebracht door Bobby, maar waren stomverbaasd toen hij woord voor woord herhaalde wat Vaz had gezegd. Later kwam ik erachter dat de hele zaak was opgezet als een truc om te winnen om zijn boodschap over te brengen aan de spelers. Als een man van fatsoen zich onze verdediging kan herinneren, kunnen zij dat ook.
Mijn enige kritiek op hem in 2013 was dat hij er soms zo lang over deed om zijn instructies te geven, wat de boodschap aan de spelers zou kunnen verzachten, maar na vier jaar in Nieuw-Zeeland is hij dramatisch verbeterd.
Ik was onder de indruk van de manier waarop hij omging met zijn ervaring in Engeland op het WK 2015 en ik heb ervan geleerd. Hij was beknopter in het communiceren van informatie. Het is vaak iets meer, vooral in de Lions Tour wanneer het belangrijk is om spelers niet te overbelasten.
Deze ontwikkeling heeft zich onder Joe Schmidt met Ierland voortgezet en is het afgelopen jaar begonnen uit Joe’s schaduw te treden en zijn eigen stempel op de zaken te drukken. Wat ik leuk aan hem vind, is dat hij sterke ideeën en gedachten heeft, maar hij is ook erg loyaal.
Daarnaast heeft hij een groot gevoel voor de omgeving en psychologie binnen het team. Dit kan net zo belangrijk zijn als het opleidingsaspect, want succes hangt af van de dynamiek binnen de groep. Je kunt het zien aan de bekrompenheid van de Ierse technische staf.
Ik zie veel overeenkomsten met Shawn Edwards en ik denk dat dat komt door het feit dat ze allebei van jongs af aan in een professionele sportomgeving in de rugbycompetitie hebben gezeten.
Hij heeft er een goed gevoel bij als spelers een arm om zich heen nodig hebben of als ze harde woorden nodig hebben om ze een schop onder hun kont te geven.
Dat heeft hij goed. Maar we begrijpen nu allemaal dat de manier van het moderne spel is om voorzichtig te zijn met je taal en de manier waarop je de spelers bekritiseert, omdat de tijden in dit opzicht zijn veranderd.
Strategisch nam hij ook de beslissing om met een groot team naar Nieuw-Zeeland te gaan en in het midden van de week twee wedstrijden te spelen tegen Maori Nieuw-Zeeland, een zet om ervoor te zorgen dat Ierland niet in hun eerdere gewoonte vervalt om te vroeg voor het WK te pieken. . .
Ik twijfel er niet aan dat hij het goed zal doen als opvolger van Eddie Jones als manager van Engeland na het WK van volgend jaar, maar dan zou hij kunnen besluiten om bij Ierland te blijven en iets heel speciaals met hen te bereiken.
Druk op de All Blacks dit weekend
Op korte termijn zal Farrell weten dat zijn team zaterdag te maken zal krijgen met felle reacties van de All Blacks in Wellington. Niet alleen de serie staat op het spel, maar er is ook een enorme druk op tegenhanger Ian Foster, en veel spelers die wanhopig zullen zijn om volgend jaar het WK te spelen.
Foster kwam onder veel kritiek te staan na de nederlaag op zaterdag, de zesde van 23 Tests verantwoordelijk. De All Blacks zijn ook gezakt naar de vierde plaats op de ranglijst, en wanneer de publieke opinie verschuift, gebeurt dat meestal heel snel, zoals de voormalige coaches John Hart en John Mitchell overkwamen na nederlagen in de halve finales op de World Cups van 1999 en 2003.
Ik denk dat er een impact is op het rugby van Nieuw-Zeeland nu Zuid-Afrikaanse teams rugby spelen in Europa. Nieuw-Zeelandse clubs hebben het strijdlustige karakter van rugby tegen Zuid-Afrika zeker gemist.
Maar rugby in Nieuw-Zeeland is van oudsher bedreven in het snel aanpassen en de All Blacks staan bekend om hun reflexen bij tegenslag. Ierland weet wat er gaat komen.
Het winnen van een serie zou ervoor zorgen dat de mannen van Farrell volgend jaar als serieuze kanshebbers deelnemen aan het WK. Maar het zal belangrijker zijn voor de All Blacks. Het kan moeilijk zijn om nog een nederlaag en de roep om verandering te negeren.