De afgelopen vijftig jaar zijn de Verenigde Staten goed geworden in het verliezen van oorlogen.
We trokken ons vernederd terug uit Saigon in 1975, Beiroet in 1984, Mogadishu in 1993 en Kaboel in 2021. We trokken ons daarna terug. Een fragiele overwinning voor de groei, vanuit Bagdad in 2011, om drie jaar later terug te keren nadat ISIS Noord-Irak was binnengevallen en wij dit moesten stoppen (wat we deden met de hulp van de Irakezen en de Koerden). We behaalden nipte overwinningen tegen Saddam Hoessein in 1991 en tegen Muammar Gaddafi in 2011, maar wankelden aan het einde van de wedstrijd.
wat is er over? Grenada, Panama en Kosovo: kleine oorlogen die zo weinig slachtoffers onder de Amerikaanse strijdkrachten veroorzaakten dat we ons ze vandaag de dag nauwelijks meer kunnen herinneren.
Als je links bent, zou je waarschijnlijk zeggen dat de meeste, zo niet alle, oorlogen onnodig, niet te winnen of waardeloos waren. Als je aan de rechterkant zit, zou je kunnen zeggen dat de gevechten te hevig waren: er werd onvoldoende geweld gebruikt, of er waren te veel beperkingen op de manier waarop geweld kon worden gebruikt, of er was een te groot verlangen om ons terug te trekken voordat we de klus hadden geklaard. In beide gevallen ging geen van deze oorlogen over ons bestaan. Het leven in Amerika zou niet wezenlijk veranderd zijn als Kosovo bijvoorbeeld nog steeds deel uitmaakte van Servië.
Maar hoe zit het met oorlogen? We zijn Existentialisme?
We weten hoe Amerika zulke oorlogen heeft gevoerd. Tijdens het beleg van Vicksburg in 1863 ‘veranderde de honger in hongersnood toen honden, katten en zelfs ratten uit de stad verdwenen’, merkte Ron Chernow op in zijn biografie van Ulysses S. Grant. De Unie heeft geen voedselkonvooien gestuurd om het lijden van onschuldige zuiderlingen te verlichten.
In de Tweede Wereldoorlog doodden geallieerde bommenwerpers naar schatting 10.000 burgers in Nederland, 60.000 in Frankrijk, 60.000 in Italië en honderdduizenden Duitsers. Het maakte er allemaal deel van uit Verklaard Anglo-Amerikaans beleid Om ‘het moreel van het Duitse volk in zo’n mate te ondermijnen dat hun vermogen tot gewapend verzet fataal wordt verzwakt’. We voerden een soortgelijk beleid tegen Japan, waar volgens sommige schattingen bijna een miljoen burgers omkwamen.
Grant staat op de rekening voor $ 50. In het Oval Office hangt een portret van Franklin Roosevelt. De moed van de Amerikaanse bommenwerpers wordt gevierd in programma's als 'Masters of the Air' van Apple TV+. Landen, vooral democratieën, heroverwegen vaak de middelen die zij gebruiken om existentiële oorlogen te winnen. Maar het heeft ook de neiging om leiders te heiligen die, geconfronteerd met de gruwelijke keuze van het kwaad die elke oorlog met zich meebrengt, niettemin moreel gebrekkige overwinningen verkozen boven puur morele nederlagen.
Tegenwoordig voeren Israël en Oekraïne eenzelfde soort oorlog. Wij weten dit niet omdat zij het zeggen, maar omdat hun vijanden dat doen. De Russische president Vladimir Poetin Hij gelooft dat de Oekraïense staat een fantasie is. Hamas, Hezbollah en hun sponsors in Iran roepen openlijk op om Israël van de kaart te vegen. Als reactie daarop willen beide landen hard vechten, vanuit het standpunt dat zij alleen veiligheid kunnen bereiken door het vermogen en de wil van hun vijanden om oorlog te voeren te vernietigen.
Dit eindigt vaak in een tragedie, zoals zondag gebeurde toen een Israëlische luchtaanval op Hamas-leiders was gericht Het zei Dit leidde tot de dood van minstens 45 burgers in Rafah. Dit is altijd het verhaal van de oorlog geweest. Termen als ‘precisiewapens’ kunnen het idee versterken dat het voor moderne legers mogelijk is alleen de beoogde doelen te raken. Maar dit is een fantasie, vooral in het licht van vijanden als Hamas, wiens stijl het is om te vechten en zich te verstoppen tussen onschuldigen, zodat zij van de ondergang gered kunnen worden dankzij de zorg van de wereld voor de onschuldigen.
Het is ook een fantasie om je voor te stellen dat je een bondgenoot als Oekraïne zou kunnen voorzien van voldoende wapens van de juiste soort om een Russische aanval af te slaan, maar niet zozeer om Rusland tot escalatie te provoceren. Oorlogen zijn geen pap. Er bestaat bijna geen gematigde aanpak om het goed te doen. Je bent óf op weg naar de overwinning, óf op weg naar de nederlaag.
Op dit moment probeert de regering-Biden Israël in toom te houden en Oekraïne te helpen, terwijl ze onder beide illusies opereert. Het vraagt hen om hun oorlogen op dezelfde manier te voeren als de Verenigde Staten de afgelopen decennia hun oorlogen hebben gevoerd – met beperkte middelen, een beperkte maag voor wat nodig is om te winnen en met het oog op de mogelijkheid van een onderhandelde oplossing. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat Oekraïne nog niet over F-16’s beschikt om zijn luchtruim te verdedigen?
Op de korte termijn kan de aanpak van Biden de humanitaire nood helpen verlichten, boze kiesdistricten kalmeren of de mogelijkheid van ernstige escalatie uitsluiten. Op de lange termijn is het een recept om onze bondgenoten te dwingen te verliezen.
Het ‘vredesakkoord’ met Moskou, dat het land de controle geeft over grote delen van Oekraïens grondgebied, is een uitnodiging voor een derde invasie zodra Rusland zijn strijdkrachten heeft geherkapitaliseerd. Een staakt-het-vuren met Hamas, waardoor de groep de controle over Gaza overlaat, betekent dat het onvermijdelijk een nieuwe oorlog zal beginnen, net zoals het al vijf keer eerder heeft gedaan. Het rechtvaardigt ook de strategie om de burgerbevolking als menselijk schild te gebruiken – iets wat Hezbollah zeker zal kopiëren in zijn volgende totale oorlog met Israël.
President Biden hield maandag een ontroerende Memorial Day-toespraak op de Arlington National Cemetery, ter ere van generaties soldaten die vochten en vielen ‘in de strijd tussen tirannie en democratie’. Maar de tragedie van de moderne strijdgeschiedenis van Amerika is dat duizenden van deze soldaten zijn omgekomen in oorlogen die we niet wilden winnen. Ze stierven voor niets, omdat Biden en andere presidenten te laat besloten dat we betere prioriteiten hadden.
Dit is een luxe die veilige en sterke landen als de Verenigde Staten zich kunnen veroorloven. Maar dit is niet het geval voor de Oekraïners en Israëliërs. Het minste wat we voor hen kunnen doen, is begrijpen dat ze geen andere keus hebben dan te vechten zoals wij voorheen deden, toen we wisten wat er nodig was om de overwinning te behalen.