De natuur roept: de rest van het vuur vinden in de bossen van Kent

Met de winter nog op onze rug gaan we naar het Kentish Forest op zoek naar een vogel die niet de kleinste in Groot-Brittannië is.

Het Fire-dashboard weegt misschien meer druk dan zijn gewone neef, het Gold-dashboard, maar met iets meer dan 5 g kijk je ergens in het 20px-segmentgebied. Of, als je bent vergeten hoe geld eruitziet, stelt Google vijf paperclips voor die in plastic zijn gewikkeld. Van alle dingen.

Sommige brandhoutsoorten broeden in het Verenigd Koninkrijk, maar de meeste bezoeken de winter vanaf de overkant van de Noordzee, waardoor het nu een goed moment is om er een te vinden, niet in de laatste plaats omdat met loofbomen en struiken die nog niet hun blad hebben bereikt, er minder te doen is voor sluwe bedelaars. . achter verschuilen.

Ik heb er maar een paar gezien – misschien vier – dus ze worden nog steeds als een enorme traktatie beschouwd, en de nieuwigheid heeft zijn eigen aantrekkingskracht. Ze zijn schoonheid.

Het is een soort fluweelachtig groen, met een oranje mohican en een zwarte oogstreep onder een wit voorhoofd (een mooi woord dat “wenkbrauw” betekent). Ze kijken een beetje boos. Goudhaantje heeft een gele kuif en geen opstaande of wenkbrauw. Ze kijken een beetje verbaasd.

We parkeren onze auto bij Denge Woods, in de buurt van Canterbury, en er is een zoek- en reddingsoefening. Dit is een beetje raar totdat we ons realiseren dat het slechts een oefening is en geen enorme jacht op vermiste mensen.

“Maak je geen zorgen als je iemand op de grond ziet liggen”, zegt een coach. Een ander voegt eraan toe: “Tenzij ze niet echt bewegen.” “In dat geval zullen we op de klok blazen.” Wel jongen.

In het bos en in een paar minuten wat lijkt op een vogelkooi – twitteren, kopen, babbelen, chirap.

Het is een stuk of 50 sijsjes die zich aan de top van sommige elzenplanten voeden – keurige kleine mussen, mannetjes zoemen in geel tegen hemelsblauw.