Boris Johnson en de Carousel of Mayhem – klinkt als een alternatief kinderverhaal dat 25 jaar geleden is geschreven en de hoofdpersoon heeft een paar goocheltrucs nodig sinds hij op 24 juli 2019 premier werd van Theresa May.
Sneller, sneller, sneller draait uit de hand. Hij maakt passagiers misselijk terwijl kreten van “Stop met rijden, ik wil uitstappen” aanhouden. Er zal een hels karwei zijn om op te ruimen.
Op dinsdagavond slaat de voormalige premier, mevrouw May, een ontspannen figuur terwijl ze geniet van een avond in de Opera in Londen.
In haar oude opgravingen op Number Ten Downing Street verloor dirigent Johnson daarentegen de controle over zijn orkest.
Ver van de melodie liepen de belangrijkste solisten het podium af, moe van vallende armen en verontschuldigend, nou ja, omdat ze niet zo goed waren in het leiden van zijn muzikanten, van de ene noot naar de andere overgaand, erin geslaagd om weinig meer te produceren dan de hete lucht van een kapot tuba.
Meer pestkop Dudley Dursley dan verlegen en getalenteerde Harry Potter in de kast onder de trap – dat is waar velen in de Tory-partij hem nu zouden willen plaatsen.
Er stonden grimmige gezichten langs de blauwe banken in het Lagerhuis. Het merendeel van het publiek geloofde enige tijd geleden niet meer in de voorstelling.
Maar als de kramen weer vol zijn in afwachting van een definitief optreden vlak voor de exitfase van de premier, zal er teleurstelling, zo niet verrassing, zijn.
De show gaat voorlopig door, maar met een heleboel extra’s in plaats van de hoofdsterren; Voormalig bondskanselier Rishi Sunak en minister van Volksgezondheid Sajid Javid laten zich op de achterste banken zakken; Priti Patel staat niet aan de kant van de premier; Michael Gove miste ook de stoelen op de eerste rij.
De onderbrekers genoten van 40 minuten terwijl Boris Johnson onderdompelde en in de raketten dook.
Premier Boris Johnson spreekt tijdens de vragen van de premier in het Lagerhuis in Londen (Foto: Lagerhuis/PA Wire)
Woorden als ‘integriteit’, ‘waarheid’ en ‘eerlijkheid’ deden de ronde, zoals al zo vaak.
De Labour-leider heeft zich niet teruggetrokken voor zijn taal. Over de laatste crisis die het leiderschap van de premier trof – de seksuele intimidatiezaak van Tamworth-parlementslid Chris Pincher, die werd gepromoveerd tot plaatsvervangend zweepzweep in de partij – zei Sir Keir Starmer tegen het Lagerhuis: “Hij greep me in mijn reet. Het bevroor, “, daarbij het mannelijke slachtoffer van het ongeval citerend. Wat leidde tot de laatste beschuldigingen tegen het leiderschap van Johnson.
Hoeveel wist de heer Johnson voordat hij tot MP werd gepromoveerd? Sir Keir heeft zich niet verontschuldigd voor het expliciete karakter van het citaat.
“Pincher by name, pincher by nature” was een andere begrijpelijke zin van de oppositieleider.
Met een frisse wind in de rug zeilde Boris op een golf van charisma. Maar charisma kan je alleen zo ver brengen. Op drift gegooid, stuurloos, zelfs degenen die het dichtst bij de premier stonden, zijn aan boord gegaan van reddingsboten en overboord gesprongen. Of, in de woorden van Sir Keir, het eerste geval van “voortvluchtig schip zinken van ratten”.
Het kabinet van de premier is een serieuze zaak. Van Boris Johnson, David Brent The Political Scientist, grappen zijn niet meer grappig.
Desondanks blijft de manager van Wernham Hogg Paper Company zoeken naar anderen om de lekken te dichten. Maar de lichamen raken op. Er is tenminste een goede verkoop op papier voor al die ontslagbrieven.
Tegen het einde van het vragenuur was het aantal ministers dat sinds dinsdagavond zes uur was afgetreden, 18, na een half uur was het 21 geworden.
In het Lagerhuis zag een ander stel gezichten op de voorbank verdere vragen van premier Johnson die klauterde om zijn toverstaf te pakken.
Er werd gelachen toen de heer Johnson het Huis vertelde: “Vanmorgen had ik ontmoetingen met kabinetscollega’s en anderen” – misschien per definitie was dit het onopvallende profiel van namen als de nieuwe bondskanselier Nadim Zahawi en minister van Volksgezondheid Steve Barclay vóór vandaag.
De premier aanspreken als “mijn echte gewaardeerde vriend” bleek moeilijk te zeggen vanuit de conservatieve zetels. Een vriend heeft misschien gelijk en eervol, steeds twijfelachtiger.
En er kwam geen einde aan de hausse voor meneer Johnson. In plaats daarvan stond Sajid Javid centraal voor het afleggen van een bescheiden ontslagverklaring, waardoor de premier met gebogen hoofd moest luisteren.
Hij zei dat toen de eerste verhalen van de feesten in Downing Street verschenen, hij er persoonlijk voor zorgde dat er geen regels werden overtreden.
Hij zei dat hij misbruik maakte van de verdenking en op mediatournees ging nadat hij garanties had gekregen van enkele hooggeplaatste leden van het premier-team van de premier.
Hij zei dat er deze week opnieuw reden was om de waarheid van wat er werd gezegd in twijfel te trekken.
Hij zei dat je op een gegeven moment moet zeggen “genoeg is genoeg”.
Hij zei bang te zijn dat de resetknop maar een paar keer ingedrukt zal worden.
Hij zei vorige maand dat hij opnieuw het voordeel van de twijfel gaf, maar concludeerde dat het probleem “begint bij de top” en “dat zal niet veranderen”.
De Bear Grylls Box keert vanavond terug naar dvd-speler nummer tien, met een jacht op nieuwe trucs om hem in leven te houden. Want ondanks de slagen en kneuzingen glipte Boris Johnson, op zijn steeds vertrouwder manier, om nog een dag te leven, nog niet naar huis te ontsnappen met een krulstaart tussen zijn benen, nog niet geroosterd aan het spit.
Maar de stunt van de feniks die oprees uit de asberg die om hem heen groeide, werd elke keer moeilijker en moeilijker.
Zeer binnenkort zal hij Michael Caine’s karakter afsnijden, proberen er niet uit te zien als een gezonde Charlie en vechten om haar niet te “verscheuren” als het laatste overlevende lid van de zelfbehoudgemeenschap.