Verheugen – Concerten zijn terug, in hun rechtmatige glorie. Dit was de boodschap die de eerste nacht de wereld moest geven. Er was maar één act op de show: Verdi’s Requiem, een hemelbeukende, trommelvlies-opvallende blockbuster met enorme koren en off-stage trompetten die schijnbaar zijn afgestemd op deze enorme ruimte. Die ruimte leek schitterend maar niet ceremonieel, wat precies goed was voor een mis. Achter het BBC Symphony Orchestra verrezen het BBC Symphony Orchestra en Crouch End Choir in sequentiële rijen, gekleed in sober zwart. En de Overal zat het publiek vol. De Covid-spanning die vorig jaar zo zichtbaar was, is bijna volledig verdwenen, alleen het vreemde masker dat eruit komt.
Behalve dat Covid eigenlijk een grote moersleutel in de maak heeft gegooid. De Britse superster Freddy Di Tommaso, die in 2018 een van de grootste zangprijzen in de vocale wereld ontving, werd onmiddellijk de dramatische Italiaanse tenor voor opera’s over de hele wereld, en werd nog bekender omdat hij een rol op zich nam die de auditieresultaten van Cavaradossi bewees bij Puccini’s Tosca Stadium in Covent Garden testte dinsdag op het laatste moment positief op Covid. Introductie van David Junghoon Kim, de jonge Koreaanse tenor die het stokje overnam. Operabezoekers waren onder het publiek dat Kim herkende, aangezien hij tot 2017 lid was van het Jette Parker Young Artist-programma van het Royal Opera House.
Alles was dus aanwezig en correct, maar het kan niet gezegd worden dat de eerste nacht een complete overwinning was. Verdi verklaarde openhartig: “Ik geloof nergens in”, maar zijn Requiem liegt erover. Uit zo’n leeg nihilisme kan niet veel woede, tederheid en troost voortkomen. Voordat deze sentimenten in volgende delen hun volledige passende ‘operatische’ uitdrukking krijgen, wordt als van een afstandje een glimp opgevangen van de opening. Daarom is het moeilijk om de opening eruit te halen; Hij is erg teruggetrokken, erg rustig, maar toch moet hij vol emotie zijn. Hier was hij eigenlijk heel afgezonderd en voelde hij zich alleen maar kalm.
Gelukkig, toen de Dies Irae-apocalyps als een storm door de zaal raasde, begonnen de zaken op te warmen. De trompetten van het podium voor de Mors Stupebit lijken werkelijk van een duizelingwekkende afstand te zijn gekomen, en Mezzosopraan Jennifer Johnstone’s vertaling van het Liber Scriptus en de opgenomen tender is prachtig uitgevoerd.