De kleinzoon van Ingmar Bergman regisseert Renate Rensvi

De Noorse schrijver-regisseur Halfdan Ullmann Tundel maakt grote sprongen in zijn eerste speelfilm ArmandZe zijn niet allemaal met elkaar verbonden, maar de ambitie en het nemen van risico's zijn behoorlijk indrukwekkend.

She's a Star, een one-shot-drama dat zich na sluitingstijd afspeelt op een echovolle basisschool Renate Rainsvi (De slechtste persoon ter wereld) speelt de plaatselijke beroemdheid Elisabeth, de moeder van de nooit ontmoete Armand, een jongen uit de eerste klas die door zijn nooit ontmoete klasgenoot John wordt beschuldigd van aanranding.

Wanneer de leraar van de jongens en het sleutelpersoneel van de school een ouderconferentie bijeenroepen om de volgende stappen te beslissen, komt Elisabeth in botsing met de ouders van John, Sarah (Elin Dorrit Petersen) en Anders (Endre Hellstvet), ook al is niet alles wat het lijkt. De basissetting doet onder meer denken aan de verhalen over de beschuldigingen van Roman Polanski's bewerking van het stuk bloedbadMaar Armand Het wordt steeds vreemder naarmate het vordert, met gechoreografeerde danssequenties en melodramatische onthullingen die gekunsteld en verwerkt aanvoelen om de film artistieker en minder probleemgericht te maken.

Ontvangst binnen Hij was Hij had het behoorlijk warm na zijn debuut in de Un Concern Regard-serie, en Armand Heeft wat buitenlandse verkopen gedaan.

Beetje bij beetje onthult het scenario van Ullman Tundel dat Elisabeth en Sarah meer geschiedenis hebben dan de gedeelde speelafspraken van hun kinderen. Ze kenden elkaar al sinds ze kinderen waren op dezelfde school, en Elizabeth was getrouwd met Sarah's broer, die nu dood is, mogelijk door zelfmoord na een stormachtige affaire met Elizabeth. Reinsve speelt hier haar personage als een vrouw die probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden en de beste moeder te zijn die ze kan zijn, ook al is ze zich er terdege van bewust hoe haar roem de dynamiek verandert in elke kamer die ze binnengaat – ook al zijn egalitair ingestelde Noren proberen vaak onaangetast te lijken.

Dit is zeker het geval bij de jongensklasseleraar Sona (Thea Lambrechts Faulin), die ondanks dat ze jong lijkt, zo professioneel mogelijk probeert over te komen en de hele situatie volgens het boekje aanpakt. De directeur, Jarl (Oystein Roger), is vooral bezig met het bedekken van zijn rug en het vermijden van escalatie die hem in de problemen zou kunnen brengen. Schoolbeschermingsleider Ajsa (Vera Veijovic) is er om hem te steunen met politiek advies, maar wanneer ze steeds oncontroleerbare bloedneuzen krijgt, escaleren de voortdurende onderbrekingen van de bijeenkomst de spanning alleen maar.

De sfeer kan vanaf het begin worden doorbroken met een ijslollystokje, waarbij Sarah met het wijze gezicht op elk moment de politie kan bellen en graag alle schuld op Elizabeth wil schuiven. Maar Elizabeth laat zich niet manipuleren, en ze verdedigt haar zoon krachtig, waarbij ze erop wijst dat het slechts het woord van het ene kind tegen het andere kind is en zich afvraagt ​​of wat er gezegd werd wel of niet verkeerd werd geïnterpreteerd.

Het heen en weer gekibbel gaat door totdat Ullman Tundel vreemde figuren naar het drama begint te gooien. In persberichten vertelt hij over de invloed van vooral de films van Luis Buñuel De verborgen charme van de burgerij En Uitroeiende engel, en dit wordt gevoeld in steeds surrealistischer accenten, zoals wanneer Elizabeth plotseling een oncontroleerbare lachbui krijgt – een scène die ongemakkelijk lang duurt. Hoewel dit dichter bij Buñuels smaak in shockstunts en dwaze mysteries lijkt te liggen, voelen de scènes waarin Elizabeth plotseling een duetdans begint met de conciërge van de school (Patrice Demonnier) en later een bijna groepsdans met een grotere ploeg, genotzuchtig. En belachelijk.

Sommigen hebben misschien moeite om hier artistieke sporen te vinden van het werk van Ullmann Tundels grootvaders, Ingmar Bergman en Liv Ullmann, maar de duizendjarige regiestijl van Ullmann Tundel voelt aan als een stukje hedendaagse Scandinavische cinema, met zijn weelderige, grillige humor. , van de hoge stijl van zijn voorgangers. Zijn scenarioschrijven hier voelt echter alsof het de weg is kwijtgeraakt wanneer het alles in de slotscène probeert te regelen, ook al doet de theatrale presentatie moeite om een ​​gevoel van mysterie te behouden door de dialoog te doordrenken met stortregens.