De smeltende sleutel tot een strategie voor hernieuwbare energie

Rio Tinto zal uiteindelijk de richting bepalen van de duurzame energiestrategie van Southland.

Southland Morihiko 2022-2050 Regional Energy Strategy Report, gisteren vrijgegeven door Great South, onthulde dat de richting van het decarbonisatietraject van de provincie voornamelijk zal afhangen van het feit of Tiwai Smelter, dat gedeeltelijk eigendom is van Rio Tinto, eind 2024 sluit of open blijft.

Door de sluiting zal de elektriciteitsvoorziening van de waterkrachtcentrale van Manapouri toenemen, die lokaal kan worden gebruikt in de Southern Green Hydrogen (SGH) en ammoniakfabriek of kan worden omgeleid naar de noordelijke centra op een oud en ontoereikend netwerk, wat aanzienlijke transmissieverliezen veroorzaakt.

Nieuwe industrieën in de buurt van Tiwai kunnen de elektrische infrastructuur van de smelter hergebruiken.

Maar als beide centrales in bedrijf zijn, zal zowel waterkracht als wind nodig zijn om een ​​geschikte elektriciteitsvoorziening voor de industrie veilig te stellen.

Op dit moment is “het elektriciteitsnet aanzienlijk klein”.

Het rapport zegt dat de productie en opslag van waterstof moet worden onderzocht, ongeacht de geplande Saoedische Duitse ziekenhuisfaciliteit.

Het rapport, geproduceerd door Beca en in opdracht van Great South in samenwerking met Murihiku Regeneration, onthult dat het infrastructuurnetwerk aanzienlijke upgrades nodig zal hebben om extra belastingen van nieuwe industrieën aan te kunnen, waaronder een datacenter en ‘s werelds grootste waterstoffabriek.

Het rapport merkte op dat veelgevraagde industrieën in de buurt van Awarua of Makarewa netwerkupgrades nodig hebben, naast upgrades van onderstations die prioriteit moeten krijgen.

De provincie zal moeten zorgen voor blijvende toegang tot een betrouwbare en ononderbroken stroomvoorziening om nieuwe industrie naar de regio te trekken.

Als Tiwai zou sluiten en de SGH-fabriek niet zou worden gebouwd, zouden veel onderstations onvoldoende zijn geweest om het aanbod te herverdelen naar nieuwe vraagpunten, maar de ontwikkeling van infrastructuur zou een uitdaging zijn onder de huidige regelgeving.

“De meeste onderstations in de regio zijn niet in staat om een ​​veilige levering van elektriciteit aan de eindgebruiker te bieden, wat betekent dat onderhoud zal leiden tot black-outs of reducties. Dit suggereert een risico voor het industriële proces dat een constante levering vereist en kan een barrière vormen tot decarbonisatie, of het creëren van een nieuwe industrie… “

Southland Murihiku kan zelfvoorzienend worden, of een netto exporteur van hernieuwbare energie, maar er zijn investeringen in nieuwe generaties nodig.

Nieuwe stroombronnen moeten dicht bij het net worden aangelegd, zodat ze gemakkelijk met elkaar kunnen worden verbonden.

Opties die werden overwogen waren onshore windparken, biogas, zonne-energie, methaanwinning uit de zuivelsector, maar ook afvalenergie, golf-/getijdenopwekking en offshore wind.

Windparken op land, de goedkoopste vorm van nieuwe elektriciteit, waren een mogelijke oplossing en er zijn meer dan 100 potentiële locaties geïdentificeerd. De Kaiwera Downs, Blackmount, Kuriwao Peak-Kaihiku Range en Venlaw Station worden onderzocht als mogelijke locaties.

De strategie gaf prioriteit aan windparken, gevolgd door een mix van Otago-waterkrachtopwekking, grote zonne-ontwikkeling ten noorden van Te Anau, Mossburn en mogelijk Fairlight, of offshore windparken.

Southland had de hoogste uitstoot van broeikasgassen per hoofd van de bevolking per regio, maar de provincie loopt voorop in de staat bij het ombouwen van verwarmingsketels op fossiele brandstof naar hernieuwbare energie en 89 van de 186 ketels zijn al omgebouwd.

Maar een verviervoudiging van de aanvoer van houtsnippers (biomassa) zou nodig zijn om voor voldoende aanvoer te zorgen.

Geschreven door Tony MacDonald