“Nergens is het gevaarlijker dan in een Engels dorp”, zegt Alan Conway (Conleth Hill) in het heerlijk hartige Magpie Murders. En hij zou het moeten weten, nu hij zo rijk is geworden dat hij acht misdaadromans van Agatha Christie Light heeft uitgebracht over het Teutoonse genie Atticus Bond, een privédetective uit de jaren vijftig die schijnbaar onmogelijke zaken opgraaft van sherry tot wildernis. En nu, op het terrein van zijn land, ligt de pompeuze romanschrijver zelf dood, vermoord, zonder – zo lijkt het – het laatste hoofdstuk van zijn laatste roman Atticus Pünd, getiteld Magpie Murders, te schrijven. Gevaarlijke plaatsen, Engelse dorpen.
Als je denkt dat je het eerder hebt gezien, komt dat omdat het werd uitgezonden op BritBox en nu is verplaatst naar BBC One. Anthony Horowitz, die bezig is met het bewerken van zijn eigen misdaadroman, kwam op het idee toen hij aan de eerste serie Midsomer Murders werkte, en dat MM als een rotsblok door deze MM loopt, van de dorpsgroene esthetiek tot de komische stijlen van Dispatch. Laat u echter niet misleiden – midlife-aanvallen zijn leuke kleine wijsheden; Magpie Murders is een duister complex puzzelspel met steeds veranderende stukjes. Het gaat over vernietiging voor criminelen in de hel.
Ijdelheid is geweldig. We hebben de archetypische episodische detective – Susan Ryland, de botte boekredacteur van Leslie Manville – die in haar oude open sportwagen naar het schilderachtige dorpje Conway in Suffolk rijdt (Kerseywat ook voor reality-tv-fans het decor was voor de eerste aflevering van Lovejoy) om het ontbrekende laatste hoofdstuk op te sporen, om vervolgens te ontdekken dat ze een moord heeft die ook moet worden opgelost.
Het antwoord op de dood van Conway ligt natuurlijk in de pagina’s van de onvoltooide Magpie Murders, die we ook zien spelen, met Tim McMullan als de aasdetective. De moord op Conway kan niet worden opgelost zonder de roman en de laatste zaak van Bond kan niet worden opgelost zonder de hulp van Ryland.
Nog in de war? er is meer. Conway’s nieuwste werk leek zijn ondergang te voorspellen – hij en Bond lijden aan een niet-operabele hersentumor – en de romanschrijver propte zijn boek vol met mensen uit zijn leven, waarbij hij hun tekortkomingen verleidde, hun vuile kleren luchtte en uiteindelijk mogelijk met de vinger naar hem wees. moordenaar.
Dat betekent dat het grootste deel van de cast hier op een dubbele bubbel zit – Pippa Haywood speelt de rouwende Conway-zus in de echte wereld en de vermoorde zus van Sir Magnus in de roman. Sassy, bemoeizuchtige lokale koper DS Luke Bobby D. Chappe werd een hersenloze stuntelige Daniel Mays voor Conway. Matthew Beard fungeert ook als de ontluikende minnaar van Conway en de domme assistent van Pünd. En zo verder en zo verder.
Het is een concept dat blijft geven en geven, aangezien fictieve versies je aanwijzingen geven over de persoonlijkheid en motivaties van echte personages, en vice versa, terwijl jij en Ryland wanhopig proberen om beide personages tegelijkertijd te spelen. Echte personages waarvan je dacht dat Conway ze niet kende, verschijnen plotseling in de wereld van Pünd, waardoor je al je eerdere accounts moet heroverwegen.
Soms is dit gek, maar het geeft echt voldoening om te zien hoe de stukjes van de Horowitz-puzzel op hun plaats klikken. bekeken met kladblok. Ik raad het aan.
Als er een fout is, is het dat al deze jiggery-pokery de karakterisering – met uitzondering van Ryeland en Conway – een beetje mager maakt, met de ondersteunende cast in beide werelden grotendeels afkomstig uit de whodunit-voorraadgarderobe en de “fantasierijke fantasie” geval is moeilijk om voor meer te zorgen dan Focus op het echte probleem.
Stel jezelf voor aan allerlei tong-en-wangspelletjes, en het is een geweldige serie met genoeg grappen om elke leunstoeldetective tevreden te houden – aflevering drie begint bijvoorbeeld met een flashback waarin Ryland tegen Conway zegt dat hij niet kan beginnen met een terugblik.
In een grijs tv-landschap vol met bewoners, is Magpie Murders een plons van felle kleuren.