Grand Designs UK: een door erfgoed beschermde ‘ruïne’ gesloopt door de rivier

De recensie van Grand Designs UK verscheen voor het eerst in maart 2021 toen deze aflevering in première ging in Nieuw-Zeeland.

heroverwegen: grootse ontwerpen Het laat zien dat feature-resten altijd privé zijn, maar soms is de ‘voor’-pixel veel beter dan de ‘na’.

In de laatste aflevering ontmoeten we architecten Rob, 31, en Ruth, 27, die een stuk grond hebben gekocht met een 200 jaar oude vervallen industriële ruïne naast een rivier in een ravijn in het zuiden van Cumbria – die de weg willen omdraaien. Ruïneer het huis en de studio. Het is een heel mooie, afgelegen plek, hoewel het er vreselijk schaduwrijk uitziet, en we zouden ons zorgen maken over die rivieroverstromingen.

Hun wrak is een “Tabled Ancient Monument”, maar wat ze van plan zijn zal dit allemaal veranderen, omdat ze van binnenuit en boven de stenen ruïne zullen bouwen. Goed verdriet. Hoe wordt de esthetiek van de oude watermolen/zwartmolen/varkensvliegmolen behouden? Natuurlijk, de steen blijft, maar er komt een groot huis van 300 vierkante meter en een studio in het bovenste gedeelte.

De autoriteiten vinden het natuurlijk niet erg zolang de steen blijft. Dat is niet bepaald het standpunt dat we hier in Nieuw-Zeeland innemen. Van een afstand ziet dit er heel vreemd uit.

Lees verder:
* Grand Designs UK: gedurfd ontwerp voor een rommelige website die ‘Heaven on Earth’ levert
* Grand Designs UK: Renault Cloud die Kevin McCloud oprecht rockt
* Grand Designs UK: Kevin McCloud botst met een stel dat een ‘donkere demonische windmolen’ draait

We hebben dit soort dingen eerder gezien grootse ontwerpen. de afgelopen dagen Beide gerenoveerd in Schotland Het was een voorbeeld van een groots en doordacht gebouw. Maar er was ook Denton Castle Folly Dat veranderde de vervallen oude ruïne volledig. Het echtpaar dat het heeft gebouwd, heeft het meteen op de markt gebracht, en voor zover we kunnen zien nog steeds te koop.

McCloud beschrijft het bouwplan van Rob en Roth en zegt: “Rob en Roth willen ambitieus de vernietiging van de plaats vermijden door de vervallen, karaktervolle fabrieksgebouwen te laten zoals ze zijn.”

Technisch klopt dat, want het houten huis met twee verdiepingen en de vrijstaande architectuurstudio zouden in de muren worden geschoven.

Maar ze houden het zeker niet “zoals het is”. Niets zal er hetzelfde uitzien. Zoals McCloud opmerkt, lijkt het nieuwe uit het oude te groeien. Hij vindt het een “heel mooi idee”. En dat zou het ook zijn, als dit geen monument op de lijst was.

Het echtpaar heeft een klein budget van £ 250.000 (NZ$ 476.000), deels met een lening van Robs vader. Maar dit is een zeer complexe en technisch moeilijke constructie, en het lijkt heel weinig te zijn. Ze betaalden £ 110.000 voor de site.

Maar voordat het werk kan beginnen, moeten veel rotte bomen op de klif worden gekapt omdat ze op het puin dreigen te vallen. En ja hoor, de grotere boom zou de verkeerde kant op vallen en de steen uit de achtersteven halen. De eerste ramp.

“Iedereen leeft nog, dus daar ben ik heel blij mee”, zegt de houtkapchef. Het terrein ziet er vreselijk leeg uit als het klaar is – ze denken dat ze het hebben gekocht voor de prachtige bosrijke omgeving. Maar ze hebben plannen om het opnieuw te planten.

En vernietiging verandert in puin

Dan krijgen ze het slechte nieuws van de bouwkundig ingenieurs van Historic England – de structuur is te kwetsbaar en te gevaarlijk om te repareren en zal moeten worden gesloopt. Het lijkt bijna misdadig om te zien hoe de graver de muren aanvalt – allemaal tegelijk en valt.

“Het lijkt erop dat een bom hem heeft geraakt”, zegt McCloud bij het nabezoek. ‘Er is niets meer. Alles is weg.’ Het is een puinhoop. Het paar lijkt een beetje beschaamd en bang dat ze de geest van de plaats hebben verpest (dat hebben ze). McCloud lijkt verbijsterd te zijn.

Het geeft ons een klein praatje over de ‘sfeer’ van de plek en hoe die ligt in de tienduizenden kleine details. Nu is het allemaal weg.

Het wordt nog vreemder. McCloud interviewt iemand uit het historische Engeland die eigenlijk zegt dat de oorspronkelijke bouwers van de fabriek “niet van plan waren dat het 200 jaar zou duren”. Alsof dit alles goed maakt. Maar hij wil de muren teruggeven. Daarom zullen ze de molen rondom het huis weer moeten opbouwen, en dat kost meer tijd en geld.

Ondertussen gaat de presentator naar een andere gerestaureerde ruïne – Astley Castle in Warwickshire, waar “verslechtering mooi is”, maar geen groots en enorm modern huis dat uit de top steekt.

“Kun jij de echo van een gebouw voor je uit dragen?”

McCloud vraagt ​​de architect van de verwoeste ruïnes: “Kun jij de echo van een gebouw naar voren brengen dat niet eens meer bestaat?” De architect vindt het een groot probleem, maar er zal wel een “landscape presence” zijn. Dit is een geweldig interview en zeker de moeite waard om te bekijken als je het hebt gemist.

Rob zegt zelfs op een gegeven moment: “Wat ik absoluut geweldig vond aan dit gebouw was het uiterlijk en hoe het eruitzag in zijn historische staat.” precies.

Het werk begon in het zuiden van Cumbria, en eerst is er het probleem van de stijgende grondwaterstanden. Ze kunnen het water niet snel genoeg oppompen (er loopt een rivier doorheen). Er zijn problemen met het leveren van beton op de site via een smalle, “getrapte” stenen brug, maar het team kwam met slimme oplossingen door de funderingen te storten.

Dan ontdekken ze dat de fundering niet sterk genoeg is om het zware gewicht van het huis te weerstaan ​​- dit is een grote en kostbare tegenvaller. Hebben ze geen bouwvergunningsprocedure in Engeland? Waarom ontdekken ze dit nu pas?

Om een ​​lang verhaal kort te maken – dit bleek een lange, langzame build te zijn, met financiële schokken onderweg, zoals het prijskaartje van £ 40.000 voor stroomvoorziening (later tot £ 16.000). Je kunt niet anders dan medelijden hebben met Rob en Ruth, ook al tonen ze in het begin wat naïviteit. Het is een enorme en dure leercurve. Maar ze hebben geluk met de hulp van de familie, inclusief Robs vader.

Dan zijn er de gesloopte muren van de fabriek om te herbouwen, en het bedrijf van McCloud is bang dat het een beetje “Disney” zal worden. Wanneer de muren worden verhoogd, wordt de constructie vergeleken met een groep Game of Thrones, Het echtpaar zou zijn overgestapt op het bouwen van imps.

Maar professionele bouwers kennen hun vak, en ze verplichten mest om de met mos bedekte stenen te gebruiken die je nauwgezet naar hen toe brengt.

De grote onthulling, maar hij is nog niet compleet

Eindelijk keert McCloud terug om te onthullen. De voorgestelde bouw van 18 maanden duurde drie en een half jaar en veel 18 uur per dag. En het is niet voorbij.

Het is hun verdienste dat Rob en Ruth thuis goed werk hebben geleverd. Maar het is duidelijk niet wat ze zich aanvankelijk hadden voorgesteld – de stenen muren zien er erg fris en scherp uit. (Is het nog steeds een gepland oud monument? Absoluut niet, maar McCloud vermeldt dat er erfgoedborden zijn die naar deze locatie wijzen – dat moet een grap zijn.)

McCloud beschrijft haar als mooi. En er is geen twijfel over de combinatie van grenen bekleding en metselwerk, aangezien het grote huis van het metselwerk lijkt te glijden. Over nog eens vijf jaar zal het waarschijnlijk gestabiliseerd zijn en standhouden. Mos, struiken, kruipende planten en bomen zullen de buitenkant verzachten.

ook intern? Het is enorm en modern – het meubilair is een beetje verloren in de ruimte, maar ze zijn er gewoon in verhuisd. Ze hebben de stalen balken in verschillende kleuren geverfd, wat vreemd is. We houden van de duurzaamheidskenmerken – ze kozen voor extra isolatie en een mechanisch ventilatiesysteem, vergelijkbaar met een passiefhuis, dat temperatuur en vochtigheid moet regelen.

Er is nog geen keuken. Er staat een tijdelijke werkbank met daarop een kookstel. De logeerkamers, studio en daktuin moeten nog worden ingericht.

Maar het is een geweldige ruimte, met close-up uitzicht op het omliggende groen. Hopelijk, omwille van hen, zal de zon in de winter binnenshuis schijnen.

En wat zijn de kosten? Ze kwamen weg met 300.000 pond (568.000 NZ dollar), wat erg goedkoop is voor zo’n complexe constructie.

Ze zullen teleurgesteld zijn door het verlies van de ruïne, maar trots op het metselwerk dat is opgetrokken. Zoals McCloud opmerkt: “Voor alle duidelijkheid, dit is geen conserverings- of restauratieproject. Het is een nieuw gebouw, maar het levert een belangrijke bijdrage aan de industriële geschiedenis van deze vallei.”

Het is een manier om ernaar te kijken.