Florence Huillos
Florencia Huelos zegt dat haar hart vermengd is met twee vlaggen: Argentinië en Aotearoa.
Florencia Hoyuelos werkt bij het ministerie van Onderwijs als assistent-projectmanager voor Ngā Iti Kahurangi. Ze is een amateur salsadanseres, een yogi en een gymnerd.
Mening: Ik ben opgegroeid in een stad als Buenos Aires, waar Wellington altijd microscopisch leek, maar als je reist, word je afgeleid door nieuwe vrienden te maken en te ontdekken wie je werkelijk bent op die plek.
Alles ging goed totdat Covid de wereld trof, en op 19 maart 2020, toen de grenzen sloten, werd ik met geweld gescheiden van mijn familie in Argentinië.
In de loop van de volgende paar jaar, dankzij de sluiting, speelde mijn leven zich af in 20 Wellington CBD’s, en toen begonnen de zaken vrij snel verontrustend te worden. Ik begon mijn baan te haten, ik begon het weer te haten, ik haatte kiwi-eten, ik haatte elke advertentie om 13.00 uur, ik haatte de rode lichtinstellingen, ik haatte hoe verveeld en ongeïnspireerd Nieuw-Zeeland zich voelde. Ik bleef maar denken dat ik in The Truman Show leefde en dat we allemaal leefden als gechoreografeerde poppen, wachtend en wachtend… en wachtend.
Lees verder:
* Hoe ik hier kwam: een Palestijnse plastisch chirurg die opgroeide in de Gazastrook
* Hoe ik hier kwam: Van Zuid-Afrika naar het platteland van Taranaki
* Een Iraans stel serveert de magische thee van Taranaki
Als ik vertrek, kan ik niet meer terug en dat was een risico dat ik niet wilde nemen, dus ik koos ervoor om te blijven en was boos op de manier waarop Nieuw-Zeeland ons beschermt.
Snel vooruit naar 2022, ik denk dat ik een van de eerste mensen was die een internationale vlucht kocht toen ik enige hoop begon te zien in de manier waarop Nieuw-Zeeland zijn reactie op het omgaan met Covid veranderde zoals de rest van de wereld.
Ik was dolgelukkig om me klaar te maken om terug te gaan naar de plaats en de mensen die ik zo heb gemist… Tot mijn verbazing herinnerde mijn afwezigheid van slechts vijf weken me eraan waarom ik Argentinië in de eerste plaats verliet. Ik voelde me zo dankbaar dat ik bijna onmiddellijk na mijn vertrek deel uitmaakte van Nieuw-Zeeland.
Als immigranten worstelen we met het begrip ‘thuis’. Is het huis waar mijn familie is, of is het het huis waar ik woon?
Ik had een paar weken om na te denken over hoe ik gedurende deze jaren slechts één deel van Argentinië had geïdealiseerd, het deel dat ik het meest miste – het emotionele deel – maar de inflatie, gepolariseerde politiek, huisvesting, onderwijs, investeringen, sociaal beleid, gezondheidszorg en gebrek aan gelijkheid zullen altijd een probleem zijn in welk land je ook kiest om in te wonen (meer nog in een Zuid-Amerikaans land). Ik realiseerde me dat ik NZ niet de eer gaf die het verdiende voor het hebben van zoveel andere dingen die mijn groei als persoon mogelijk hebben gemaakt.
Florence Huillos
Hoyuelos keerde terug naar Wellington.
Natuurlijk, de emotionele kosten om te betalen voor het weg zijn van mijn dierbaren zijn enorm, maar veiligheid, werk en financiële kansen, stabiliteit, de gemeenschappen waar ik deel van uit maak, en in het algemeen het tempo van de Nieuw-Zeelandse beweging, is iets wat ik moeilijke jaren doorgemaakt. Het gras is immers niet altijd groener aan de overkant; Het is groener waar je het water geeft.
Hoewel het navigeren door Covid als immigrant een van de moeilijkste dingen was die ik moest doen (en nog steeds doe), heeft dit land me de kans gegeven om een beter leven op te bouwen en heeft het me de afgelopen vier jaar omarmd. Ik hoefde alleen maar weg te gaan om hem te zien.
Toen ik terugkwam in Wellington, was ik erg blij om hier te zijn, en daarom kan ik met zekerheid zeggen dat mijn hart gemengd is met twee vlaggen: Argentinië en Aotearoa.