Uitjes naar Griekenland: waarom je gefascineerd zult zijn door de ongerepte middenweg van de Peloponnesos

Niemand zou de Mesa Mani (Deep Mani) kunnen omschrijven als ‘chi chi’. En het zal nog lang duren – hopelijk nooit – voordat het zuidelijkste puntje van dit middengedeelte van de Peloponnesos en het woord ‘twee’ in één adem worden genoemd.

Onvruchtbaar, dor, rotsachtig. En hoe verder je naar het zuiden gaat, hoe soberder het wordt, maar vreemd genoeg ook boeiender.

Toen we bij het kleine dorpje Gerolimenas aankwamen (niet dat we zeker wisten dat we daar zouden komen, aangezien alle borden alleen in het Grieks zijn en weinig lokale mensen Engels spreken), dacht ik dat we op een geheim genootschap waren gestuit. We waren pioniers. Dat was duidelijk onzin, maar tijdens onze korte reis bleef ik bij mezelf denken: waarom zou iemand naar Mykonos willen gaan en € 200 willen betalen voor een zonnebank als je een heel strand voor jezelf kunt hebben in de Deep Mani en de mensen veel vriendelijker zijn ?

Om hier te komen is ook geen probleem meer, aangezien zowel BA als easyJet van ongeveer april tot oktober naar Kalamata vliegen (ja, zoals in Kalamata-olijven).

De luchthaven van Kalamata is geen schoonheid, maar het deed me denken aan een bouwvallig Caribisch equivalent; een gebouw met twee verdiepingen, met aankomsten aan de ene kant, vertrekken aan de andere en een goed gevulde bar ertussen.

We hadden autohuur geregeld bij een klein plaatselijk bedrijf, in plaats van bij een van de grote jongens met een kiosk in de terminal. Dit betekende dat we werden begroet door een man van My Car die een bord omhoog hield met onze namen erop, terwijl het voertuig direct buiten de terminal geparkeerd stond. Een opvallende vrouw in een lange, soepelvallende jurk en een dure zonnebril stond te wachten om de sleutels te overhandigen.

‘Alle problemen, bel. Mijn auto is mijn bedrijf,’ zei ze. Toen ik vroeg of ze een kaart van de Mani had, verontschuldigde ze zich en zei: ‘volg mij’. Wat we deden, helemaal tot in het historische centrum van de stad, waar ze een kaart kocht en ons vroeg deze in het dashboardkastje te laten voor toekomstige klanten.

Maar ze was nog niet klaar. ‘Voordat je de kust afdaalt, moet je dit zien,’ zei ze, terwijl ze de weg overstak en het plein opliep, met in het midden de prachtige kleine 11e-eeuwse kerk van de Heilige Apostelen. De aardbeving van 1986 heeft het neergehaald, maar het is herbouwd en versterkt, met geweldige resultaten.

We waren blij met deze ongeplande excursie, niet in het minst nadat we vernamen dat de eerste schoten van de burgeroorlog in 1821 – die uiteindelijk leidde tot de bevrijding van het land van de Ottomaanse Turken – in Kalamata waren afgevuurd.

‘Ik zie je over drie dagen weer op het vliegveld en vergeet niet de auto vol te tanken,’ zei mevrouw My Car. Maar voordat we naar het zuiden gingen, stopten we voor een vroege lunch in een restaurant genaamd Ego aan de kust, waar de zelfgemaakte tzatziki van een andere klasse was dan de dingen die je in een plastic bak krijgt van Britse supermarkten. Een voortreffelijke Griekse salade volgde.

We voelden ons ingebed – en nu was de Mani helemaal van ons, met het Taygetos-gebergte aan onze linkerkant en het donkerblauwe, uitnodigende water van de Messeniaanse Golf aan onze rechterkant.

Er was bijna niemand op de weg en na minder dan een uur rijden konden we de verleiding weerstaan ​​om te stoppen bij Kardamyli, waar Patrick en Joan Leigh Fermor in de jaren zestig hun prachtige villa op een toplocatie bouwden, omdat we van plan waren daar tijd door te brengen op de terugweg.

In plaats daarvan gingen we door totdat het landschap steeds maanachtiger werd – nauwelijks bomen, gigantische rotsblokken, stekelige struiken – voordat we bij Gerolimenas aankwamen.

In de jaren 1870 was dit een bloeiende haven. Tegenwoordig is het een pretentieloos dorp met een paar dobberende boten, een smetteloos kiezelstrand (met kiezels zo groot als struisvogeleieren), twee of drie taverna’s, een supermarkt en, cruciaal, Hotel Kyrimai op de zuidpunt, gemaakt van een oud scheepsmagazijn waar het gezin vroeger boven de winkel woonde.

Het is een prachtige plek om te verblijven: krakende vloerplanken en dubbele deuren, stenen terrassen (sommige privé, sommige gedeeld), een zwembad en een aanlegsteiger met trappen die naar de zee leiden. Het restaurant, dat de hele dag geopend is, ligt op rotsen en kijkt in de ene richting terug naar het dorp, in de andere richting verder langs de kust – en de hele confectie past moeiteloos in het omringende landschap.

We aten beroemd en sliepen goed. Op onze eerste ochtend liepen we het dorp in en boekten onze tafel bij Mani Mani taverna.

‘Het is zondag, dus als je vis wilt, kun je het beste nu bestellen’, zei de patron. Wat hij eigenlijk bedoelde was: ‘Het is zondag en ik heb nog heel veel vis om weg te werken, dus doe me een plezier.’ We kozen een enorme tandbaars genoeg voor minstens drie personen – maar hij zei dat we er elk één nodig hadden. Dat was een gunst te ver.

Toen gingen we de diepte in, Deep Mani en nog steeds leek er niemand anders in de buurt te zijn. Het was heerlijk griezelig, vooral toen we Vatheia bereikten, een grotendeels verlaten verzameling torens waar ooit om gevochten werd door ruziënde clans. Volgens een verslag uit 1805 woedde er 40 jaar lang een sektarische oorlog in het dorp die 100 levens kostte.

We merkten dat een paar torens tekenen van bewoning vertoonden. Dit zette mijn vrouw aan het werk. ‘We zouden niet veel hoeven te betalen. Het zou de ultieme doener zijn’, zei ze.

Ik ging snel verder met het gesprek en toen gingen we richting Kaap Tenaro, het zuidelijkste punt van het vasteland van Griekenland en naar verluidt een ingang naar het koninkrijk Hades, waar Heracles Cerberus doorheen sleepte, de driekoppige hondenbewaker van de onderwereld. Het kan alleen te voet worden bereikt en is, passend, zowel mooi als brutaal.

Er is niets brutaals aan Kardamyli, waar we stopten bij onze terugkeer. Het is betoverend – hoewel het helpt als je geboeid bent door Paddy Leigh Fermor, ooit beschreven als ‘een kruising tussen Indiana Jones, James Bond en Graham Greene’.

Wat een leven! Wat een schrijver! Duivels knap en bizar charmant, stopte Paddy op 18-jarige leeftijd met vervolgonderwijs en koos hij voor een derring-do-avontuur, eerst wandelen – in 1934 – van Hoek van Holland naar Istanbul, afwisselend slapend in hooibergen en kastelen, en vallen onderweg verliefd op een Roemeense prinses.

Wat zijn trilogie van boeken over deze tocht zo buitengewoon maakt, is dat ze zijn geschreven door het prisma van de volwassenheid, aangezien de eerste, A Time Of Gifts, pas in de jaren zeventig werd gepubliceerd.

Het discrete bord langs de hoofdweg wijst gewoon naar de kust en zegt: ‘Paddy en Joan Leigh Fermor’s House’. Maar zelfs dan is het niet gemakkelijk te vinden.

Paddy, die in 2011 op 96-jarige leeftijd stierf, liet het huis na aan het Benaki-museum. Het kan in de zomer gehuurd worden, maar is ook op bepaalde dagen van de week open voor het publiek.

We praatten met verschillende Paddy-pelgrims terwijl we van kamer naar kamer dwaalden en in een soort trance op het terras zaten, voordat we uiteindelijk gingen lunchen bij Lela’s, het restaurant dat eigendom is van de huishoudster van de Leigh Fermors en nu wordt gerund door haar zoon en kleinzonen.

Net ten noorden van het dorp is een glorieus stuk kiezelstrand. Het waden in de zee voelde als schuifelen in een ander tijdperk – net als onze laatste stop in het kleine heuveldorp Megali Mantineia, ongeveer 20 minuten van Kalamata, waar we een B&B hadden geboekt genaamd Villa Vager Mani. Onze kamer was op de bovenste verdieping, met een enorm terras dat uitkijkt over de daken naar de zee.

Voor het avondeten reden we naar de kust en zwommen, waarna we weer stopten… en nog een keer, elke duik melancholischer dan de vorige toen het tij optrok tijdens onze levensbevestigende reis.

Hoe een klein dorp als dit drie taverna’s kan ondersteunen, is mij een raadsel. We kozen degene die het dichtst bij de kerk lag en bestelden wat ‘lokaal konijn’ werd genoemd. Heerlijk, maar de muggen waren van kracht.

‘Heeft u een insectenwerend middel?’ Ik vroeg de vriendelijke vrouw die de leiding had, die weinig Engels sprak. Ze haalde haar schouders op. Dus ik kreeg nog wat jeuk. Toen, twee minuten later, arriveerde ze met een beker gevuld met azijn en gebaarde. Het was duidelijk dat ik het spul over mijn blote benen en enkels moest spatten.

Wat ik deed – en de rest van de avond kwam er geen mug in mijn buurt. Was alles in het leven maar zo simpel.