Ze liep weg uit Afghanistan met haar rechtendiploma in haar jurk. Ze liet veel van haar klasgenoten achter, #vluchtte #Afghanistan #wet #graad #genaaid #jurk #colleers #left Welkom bij OLASMEDIA TV NIEUWSDit is wat we vandaag voor je hebben:
Afgelopen augustus, toen de Taliban Kabul bestormden en de controle over Afghanistan overnamen, sloot Amini’s Hof voor de uitbanning van geweld tegen vrouwen de deuren, zette al zijn rechters het land uit, zei ze, en bevroor hun bankrekeningen. Tegelijkertijd nam de groep de controle over grote gevangenissen over en liet duizenden gevangenen vrij, waaronder enkele van de mannen die het in de rechtszaal had veroordeeld, zei ze.
Amini zei dat ze bang werd en asiel begon te zoeken voor zichzelf en haar familie om Kabul te ontvluchten.
“We maakten ons zorgen over alles – onze situatie, ons leven en onze veiligheid in het bijzonder”, vertelde ze aan CNN in een interview vanuit West-Londen, waar ze nu in tijdelijke huisvesting woont met haar man en vier dochters.
Voordat ze hun huis ontvluchtten, pakte Amini een schaar, een naald en een draad. Ze sneed spleten in de voering van haar jurk en naaide die in haar kostbaarste bezit: haar rechtenstudie.
Waar het ook terecht komt, de 48-jarige Afghaanse rechter wilde er zeker van zijn dat ze zwanger was met een bewijs van haar kwalificaties.
De documenten zelf zeggen nu niets meer voor haar in Afghanistan gestrande collega’s, van wie sommigen zijn ondergedoken. Amina’s vriendin Samira, die werkte voor dezelfde rechtbank die geweld tegen vrouwen vervolgde, zei dat ze een van de ongeveer 80 vrouwelijke rechters is die nog in het land zijn.
“Nu leef ik als een gevangene”, vertelde Samira, wiens volledige naam is achtergehouden voor haar veiligheid, aan CNN in een Skype-interview. “Zij (de Taliban) hebben mijn leven gestolen.”
erosie verandering
De crisis waarmee vrouwelijke rechters worden geconfronteerd, is kenmerkend voor de ingrijpende ontmanteling van de vrouwenrechten door de Taliban die de Taliban de afgelopen twee decennia in Afghanistan hebben bezworen.
Sinds 2001, toen de groep aan de macht was, heeft de internationale gemeenschap gelobbyd voor juridische bescherming van Afghaanse vrouwen en een kader van jonge vrouwelijke rechters, aanklagers en advocaten opgeleid om hen te ondersteunen. In 2009 vaardigde de toenmalige president Hamid Karzai de Wet op de uitbanning van geweld tegen vrouwen (EVAW) uit, waardoor misbruik van vrouwen strafbaar werd gesteld, waaronder*, gedwongen huwelijken, en het verhinderen dat een vrouw of meisje naar school of werk ging.
Volgens Human Rights Watch zijn in 2018 gespecialiseerde rechtbanken ingesteld om gevallen van overtreding van de wet te behandelen, zoals die waar Amina en Samira werkten. Hoewel de volledige implementatie schokkerig was en de resultaten niet hoopvol waren, is de wet Word een aanjager van langzame maar echte verandering Voor Afghan Women’s Freedoms – Een verandering die snel is uitgehold. Het afgelopen jaar hebben Taliban-leiders meisjes van de middelbare school geweerd en vrouwen van de meeste werkplekken. Ze verbood vrouwen om langeafstandsreizen alleen te maken, en eisten dat ze werden vergezeld door een mannelijk familielid voor elke afstand van meer dan 45 mijl. Nieuwe richtlijnen voor omroepen verbieden alle drama’s, soapseries en amusementsprogramma’s om vrouwen en vrouwennieuws te tonen. Presentatoren hebben de opdracht gekregen om een hoofddoek te dragen op het scherm. In het laatste edict hebben de Taliban vrouwen bevolen om hun gezicht in het openbaar te bedekken, bij voorkeur met een boerka.
Door vrouwen uit te sluiten van de rechterlijke macht, ontzegden de Taliban hen in feite het recht om naar de rechter te stappen om elk van deze misbruiken recht te zetten. Hierdoor kunnen vrouwen en meisjes nergens terecht in een systeem dat een strikte islamitische interpretatie van het patriarchaat in stand houdt, legde Amini uit.
Het was die angstaanjagende waarheid, zegt ze, die haar dwong te vluchten. Amini, haar man en dochters namen in september een bus van Kabul naar de noordelijke Afghaanse stad Mazar-i-Sharif, waarbij ze de hele nacht 12 uur reden met de koplampen uit om ontdekking te voorkomen.
“Het was heel moeilijk voor ons”, zei ze met tranen in haar ogen. “In die tijd waren we erg bezorgd over alles.”
Vanaf de internationale luchthaven van Mazar-I-Sharif stapten ze in een vliegtuig dat speciaal was gecharterd voor vrouwelijke rechters, georganiseerd met de hulp van barones Helena Kennedy, een van de meest vooraanstaande advocaten van Groot-Brittannië.
Afgelopen augustus zei Kennedy, een lid van het House of Lords, dat ze werd overspoeld met WhatsApp-berichten van tientallen wanhopige rechters, vrouwen met wie ze een relatie had ontwikkeld door haar werk bij het opzetten van de Afghanistan Bar.
“Het begon met het krijgen van echt tragische en emotionele berichten op mijn iPhone”, zei ze. “Berichten van mensen die zeggen: help me alstublieft. Ik verberg me in mijn kelder. Ik heb al dreigende berichten ontvangen. Er is al een doelwit op mijn rug.”
Kennedy was vastbesloten om, samen met het Human Rights Institute van de International Bar Association, geld in te zamelen voor huisuitzettingen via een GoFundMe-pagina en liefdadigheidsdonaties van filantropen. In de loop van enkele weken, zegt Kennedy, heeft het team drie afzonderlijke vliegtuigen gecharterd die 103 vrouwen, de meeste rechters, en hun families uit Afghanistan hebben vervoerd.
Vrouwen zijn nu verspreid over veel westerse landen, en velen van hen zitten nog steeds vast in juridische onzekerheid en zoeken een meer permanent verblijf voor zichzelf en hun families.
Hoop vervlogen
Toen Amini’s familie Afghanistan verliet, zei ze dat ze eerst naar Georgië en vervolgens naar Griekenland reisden, waar ze meer dan een maand wachtten voordat ze documenten van het VK ontvingen om hervestiging aan te vragen. Ze mochten eindelijk naar het Verenigd Koninkrijk reizen. Maar een jaar later wonen ze nog steeds in een hotel in West-Londen, in afwachting van een meer permanente verblijfplaats.
De Britse regering is bekritiseerd omdat ze de ongeveer 10.000 Afghaanse vluchtelingen die nog steeds in hotels zoals Amini wonen, niet heeft omgezet in permanente huisvesting.
“Ik stelde me voor dat de wereld zich zou openen en zou zeggen: ‘Breng me deze ongelooflijk dappere vrouwen.’ Maar toen ontstond mijn tweede reeks problemen omdat we het zo moeilijk hadden om plaatsen te vinden om vrouwen te hervestigen,” zei Kennedy.
Amini en Samira behoorden ooit tot de pioniers van Afghanistan en leidden vrouwenrechtenrechters in een poging een meer rechtvaardige en gelijkwaardige samenleving te creëren. Nu leven ze in aparte werelden en hun hoop op die van hen is de bodem ingeslagen.
We hadden een droom van een nieuw Afghanistan. “We wilden ons leven veranderen, we wilden alles veranderen”, zei Amini. Nu hebben we onze hoop in ons land verloren. Alles stopte.”
Haar prioriteit is nu verschoven naar het leren van Engels. Ze hoopt op een dag haar werk in het VK te hervatten. Haar dochters gaan naar plaatselijke scholen en zetten hun studie voort – een recht dat hun in hun thuisland Afghanistan zou worden ontzegd.
Voor Samira lijkt er geen directe uitweg uit Kabul, althans voorlopig. Ze vreest voor haar jonge dochter en wat opgroeien onder de Taliban voor haar zou betekenen.
“Ik denk aan haar toekomst. Hoe kan ik haar redden? Omdat het leven in Afghanistan nu erg moeilijk en gevaarlijk is”, zei Samira. “We gaan een langzame dood tegemoet.”
Bekijk de volledige versie V1deo
Verwant
Lees verder