Het was het beslissende moment Lokale verkiezingenook al zie je het niet BBC. Mothein Ali, nieuw gekozen in de gemeenteraad van Leeds voor de Groene Partij, sloeg met zijn vuist in de lucht, tot grote vreugde van zijn aanhangers, en riep: “We zullen ons uitspreken.” GazaWij zullen de stem van Palestina verheffen. Allah is de grootste!'
Palestina heeft hem, in plaats van gemeentebelastingen, kinderdiensten of afvalinzameling, tot zijn verkiezing gebracht. Toont de snelste weergave van de resultaten uitputtingHet aantal kiezers stortte in in gebieden met grote moslimkiezers, met name in Bradford, Blackburn en Oldham.
In de West Midlands won Ahmed Yacoub, een onafhankelijke partij die voornamelijk gebaseerd is op een platform van solidariteit met Gaza (plus meer begraafplaatsen voor moslims en meer woningen), ruim 69.000 stemmen, waarmee hij ruim 20 procent van de stemmen van Birmingham Een gebeurtenis die de PvdA bijna het burgemeesterschap kostte.
Als ik vanuit een eng partijdig perspectief naar de resultaten had gekeken, had ik mezelf misschien een grimmige glimlach toegestaan. De opkomst van George Galloway en andere islamitische extremisten vormt geen probleem voor de partij Conservatieve partij.
Uit de extrapolatie van de stemming van donderdag blijkt inderdaad, mijnheer Keir Starmer Labour slaagde er niet in een algemene meerderheid te behalen – een heel ander beeld dan recente opiniepeilingen en kiesdistrictenpeilingen, die voorspellen dat Labour meer dan 100 zetels zal winnen.
Groen Partij-raadslid Mothein Ali roept “Allahu Akbar” nadat hij in Leeds is verkozen
Maar wat er gebeurt gaat verder dan partijpolitiek. We zijn getuige van iets dat lange tijd vrijwel onbekend was op het vasteland van Groot-Brittannië: sektarisch stemmen.
Tot nu toe zijn we redelijk goed geweest in het opvangen van de kolonisten. Grieks- en Turks-Cyprioten woonden zij aan zij in dezelfde straten in Noord-Londen en lieten hun meningsverschillen aan de deur achter. Evenals Turken, Koerden, Serviërs en Kroaten.
Dit mooie en onopvallende feit is des te verrassender als we kijken naar het verhaal van de meeste Britten van Zuid-Aziatische afkomst.
De opdeling van India in 1947 ging gepaard met onuitsprekelijk geweld. Mensen werden gemarteld, verminkt, verkracht, levend verbrand, verblind met chilipoeder, gekookt in potten en in stukken gehakt.
Bendes van ‘goondas’ (slechteriken) slachtten patiënten af in hun ziekenhuisbedden, kinderen in hun klaslokalen en aanbidders in hun moskeeën, tempels en heiligdommen. Er zullen treinen over de nieuwe grens arriveren, waarbij uit elke opening bloed sijpelt.
Ik heb zoveel ooggetuigenverslagen gelezen van de wreedheden die vele jaren geleden zijn gepleegd, dat ik mezelf er nauwelijks toe kan brengen na te denken, laat staan te schrijven, over wat er is gebeurd.
Maar hier is het buitengewone. Migranten naar Groot-Brittannië zijn disproportioneel afkomstig uit provincies die het zwaarst getroffen zijn door het geweld – vooral uit Punjab. De kinderen van de slachtoffers en de daders hebben de beslissing genomen om als goede buren naast elkaar te leven. Moslim, sikh of hindoe: niemand wilde de slechte tijden van zich afschudden.
Wat is er veranderd? Hoe konden gemeenschappen die bereid waren de vijandelijkheden die hun families troffen opzij te zetten, zich nu zo ongemakkelijk voelen over vechten op een plek duizenden kilometers verwijderd van hun voorouders of van hun huidige huizen?
Er hebben zich twee kwaadaardige ontwikkelingen voorgedaan. Ten eerste was er wat ik alleen maar de Arabisering van de islam kan noemen. De meeste moslims van de eerste generatie in Groot-Brittannië waren van de soefitraditie die de nadruk legde op persoonlijke vroomheid.
Maar sinds eind jaren zeventig begint een andere, fundamentele vorm van de islam terrein te winnen. Tegenwoordig komt dit vaker voor onder jonge moslims dan onder hun ouderen.
De grootste verandering zit in de manier waarop we onszelf als natie zien. Toen de eerste kolonisten uit Punjab, Gujarat, Kasjmir en Bengalen kwamen, was de heersende moraal in Groot-Brittannië individualisme. Alle burgers waren verantwoordelijk voor hun daden. Mensen waren niet verantwoordelijk voor wat hun voorouders deden.
Deze ethiek is veel bizarder dan soms wordt beseft. India en Pakistan waren niet in staat de schok van de verdeling goed te boven te komen. Ze vochten regelmatig oorlogen en hun grenzen waren de meest gemilitariseerde ter wereld. In zekere zin is dit begrijpelijker.
Maar in Groot-Brittannië legde onze morele code, net als ons rechtssysteem, de nadruk op persoonlijke autonomie. Wraak, het verdragen van je ruzie tegen de familie van je vijand, is de standaardinstelling voor een stamsoort als de onze. Groot-Brittannië was ongebruikelijk in het ondenkbaar maken van dit.
Dusver. De claim van identiteitspolitiek is dat we allemaal worden gedefinieerd door onze groep, of het nu gaat om ras, geslacht of seksuele identiteit. Vanaf ongeveer 2015 versnelde het fenomeen dat sociale wetenschappers het ‘Grote Ontwaken’ noemen. In plaats van te leren dat ze gelijkwaardige burgers zijn, werd de studenten verteld dat ze zich ervan bewust moesten zijn waar hun groep stond in een denkbeeldige hiërarchie van onderdrukking.
Het gevaar van wakker worden is niet dat het onzin is, maar dat het gevaarlijk verleidelijk is. We zijn geëvolueerd in groepen van verwanten, en het is gemakkelijk om onze woede tegen waargenomen vreemden aan te wakkeren. Het is de historische waarde van gemeenschappelijk burgerschap in Groot-Brittannië die geduldig onderwijs vereist, zowel voor nieuwkomers als voor jongeren.
Is het een wonder dat tribalisme een comeback maakt in een samenleving waarin mensen worden geclassificeerd, niet op basis van hun gedrag, maar op basis van de vraag of hun voorouders een plantage in het Caribisch gebied bezaten of er op werkten?
Onafhankelijke kandidaat voor het burgemeesterschap van de West Midlands, Ahmed Yacob
De oorlog in Gaza is de directe focus, maar dit is misschien nog maar het begin. Let bijvoorbeeld op de enige delen van Londen waar Sadiq Khan stemmen verloor vergeleken met de vorige keer in 2021: Brent en Harrow (waar veel Britse hindoes wonen) en Ealing en Hillingdon (veel sikhs). Hoewel ik dankbaar ben voor de conservatieve stem, geef ik er de voorkeur aan geen enkele vorm van sektarisme te hebben.
In de eerste plaats levert het geen dienst aan de betrokken gemeenschappen. Als de grote partijen niet meer strijden om jouw stem, verlies je invloed.
Aan de andere kant werkt het zelfgenoegzaamheid in de hand. Tijdens mijn 21 jaar in het Europees Parlement heb ik de ergste voorbeelden van corruptie gezien bij nationale minderheidspartijen, waar kiezers zich verplicht voelden om op religieuze of taalkundige gronden voor hun kant te stemmen. Iets soortgelijks zien we in Noord-Ierland.
Maar het grotere probleem is dat identiteitspolitiek onverenigbaar is met een open samenleving. We kunnen niet samenleven in een vrije democratie als er op dezelfde dag twee kinderen ter wereld worden geboren met een reeks reeds bestaande onrechtvaardigheden.
Wat kan hij doen? Om te beginnen moeten grote partijen harder werken om met kiezers als individuen om te gaan, in plaats van blokstemmen via gemeenschapsleiders te promoten.
Er moeten hier op de lange termijn kansen liggen voor de Conservatieven. Het is waarschijnlijker dat Britse moslims dan de algemene bevolking zelfstandigen zijn, eigenaar-bewoners zijn en zich identificeren met het Verenigd Koninkrijk als geheel in plaats van met een van de landen waaruit het bestaat. Hun religie is de enige grote religie die door een zakenman is gesticht, en de principes ervan benadrukken de heiligheid van eigendom.
In landen met een moslimmeerderheid zijn meer religieuze partijen dan ook doorgaans meer marktgericht. Maar hier wordt, vanwege het Grote Ontwaken, alles gezien door het prisma van ras en onderdrukking.
Het veranderen van deze perceptie is uiteindelijk een taak voor leraren. Britse kinderen moeten in de eerste plaats de school verlaten in de wetenschap dat zij burgers van dit land zijn, en met een zekere trots op onze prestaties, van het uitbannen van de slavenhandel tot het verslaan van het nazisme.
Het simpelweg benoemen van het probleem betekent dat je de wortels ervan beseft. Maar als we dit probleem niet aanpakken, zal onze democratie uiteenvallen.
Lord Hannan is internationaal secretaris van de Conservatieve Partij en lid van de Board of Trade