Is er een mogelijkheid van leven voor en na de geboorte? Hoeveel geloof heeft iemand in de hoop dat we degenen die zo vroeg van ons zijn weggenomen, weer zullen ontmoeten? Kunnen deze vragen effectief worden beantwoord in een Duits drama dat in geen enkele verwijzing naar religie verwijst?
zielen Sky Atlantic vertelt het verhaal van drie vrouwen, die elk gevangen zitten in het idee van reïncarnatie. Allie (Julia Koschitz) zit gevangen in een tijdlus waarin ze elke dag sterft en weer opstaat. Dan is er Hanna (Brigitte Hopmeyer). Na een auto-ongeluk waarbij ze allebei bijna verdronken, heeft haar zoon het idee dat hij hier eerder is geweest. Wat Lyn (Lily Epley) betreft, zij waagt zich gewillig in de boezem van een griezelige sekte in het hiernamaals.
In aflevering drie stellen de bijschriften behulpzaam vast dat Allie (met haar rommelige Nokia-telefoon) in het verleden is, Hanna in het heden, terwijl Linn in de toekomst thuishoort. Timide? Om te beginnen zul je dat zijn. Souls is een legpuzzel die geen haast heeft om zijn geheime patroon te onthullen.
“Het onderbewustzijn is een gevaarlijke vertrouweling”, zegt Reasonable Contraction. “Ze weet alle dingen die we onderdrukken.” Dit soort verhalen vertellen – over de geest en het onbekende – werkt niet voor iedereen. Realistische en/of ongeduldige kijkers kunnen een hovercraft-achtige vorm zien in voorstellingen met verbijsterde ogen en helmkapsels.
Maar het is de moeite waard om je eraan te houden. Het merkwaardige aan Souls is dat Alex Eslam, die het verhaal bedacht en de meeste van de acht afleveringen van 40 minuten regisseerde, je niet vraagt om simpelweg je ontrouw in de wacht te zetten en het onwaarschijnlijke te geloven. Zoals een politievrouw op een gegeven moment zei: “Als dit bovennatuurlijke onzin wordt, annuleer ik het. Begrepen?”