Zoek niet verder. In de huidige economie is succes het bezitten van uw huis en vijf dagen na betaaldag nog $ 5 op uw rekening hebben staan. Genieten van dit niveau van succes is net als op een bonanza: gedwongen veganisme, kleding die uit elkaar valt, een wekelijks diner bij je ouders, een gevoel van niets. Je hebt een lange weg afgelegd, schat. Volledige cirkel naar extreme armoede.
Ik begon in het verleden te leven. Facebook moedigt dit aan, dagelijks overgeven: “Lisa we geven om je, dus dit is een herinnering van acht jaar geleden.” Acht jaar geleden heb ik veel gereisd, zoals je vaak doet, in juli. Ik ben altijd in een zwembad op het dak of sta in de gewelfde ingang van een oude tempel in een land met een tropisch klimaat. Roze steen, rode onverharde wegen, bosranken en goedkoop bier. Acht jaar geleden was ik eigenlijk Christopher Luxon met het vermogen om de kamer te lezen.
Wat me het meest verbaast over deze Lisa Bast-foto’s is niet de geweldige levensstijl die ik ooit genoot als reisschrijver en meer dan één – het huis van mijn ouders is verwarmd tot ongeveer 45 graden, dus ik heb geen dennen nodig in de tropen – maar hoe cool werd ik vergeleken met een post-covid-model Voor veilig eten en een gestrest gezicht nu voor mij.
Ik vraag me af waarom ik mezelf toen zo haatte. Waarom dacht je ooit dat ik dik was? Waar komen deze concepten vandaan?
Het is net als die van Natalie echt liefde, wiens vader haar “Plumpy” noemt en wiens gewicht de productielijn van de film is, dus we herinneren ons vaak dat ze “dijen als boomstammen” en een grote kont had. Google haar nu, ze is prachtig. Let wel, de film kwam 18 jaar geleden uit, en het was nauwelijks een feministische stelling – niemand zou medelijden hebben – enge kus Markeer nu de stalker, die zijn liefde uitdrukt met spandoeken (zodat je man niet weet dat hij weg is) na je man de trouwvideo verpest.
Nu ik mijn eigenwaarde heb of een leeftijd heb bereikt waarop het me niet kan schelen wat iemand denkt – toch – ben ik boos op de vrouw op de foto, die deze ideeën over haar niet goed zijn moet hebben geïnternaliseerd genoeg – Leuk. Er is een foto genomen in Bagan, waar ik het ene been over het andere strijk in een wanhopige poging om er dunner uit te zien. Je bent dun!
Ik herinner me precies hoe de vrouw op de foto zich voelde: alsof ik me moest verontschuldigen voor de ruimte die ik nam, en dat ik altijd de beste tijd moest hebben, en ik mocht niet klagen, hoewel ik een ernstige uitslag van derde – graden zonnebrand omdat het bekijken van Sightseeing per Victoriaanse fiets goedkoper was dan het huren van een overdekte tuk-tuk. Ik herinner me het gevoel dat ik altijd moest behagen, mezelf presenteerde als de grap, altijd, maar altijd, me gedwongen te voelen om te zeggen hoeveel geluk ik had om daar te zijn.
Acht jaar lijkt niet lang, maar het is tijd om alles te veranderen. Ik heb geleerd van mezelf te houden. Ja, mijn dijen zijn groter dan ik zou willen. Ik geloof dat ik een van de Kiwi’s ben die in het eerste jaar van de epidemie 2.819 ton verzamelden. Dat is ongeveer de helft van de gewichtstoename van een kat per persoon. Ik noem mijn halve kat “buttons” naar de beschimmelde Tom die mijn zus had toen ik een tiener was. Ik sprong uit de struik bij de voordeur toen ik probeerde terug te sluipen in het huis en me in de enkel beet.
Buttons en het maakt mij niet uit of we vol zijn – we zijn gewoon gefocust om voorbij het moment te komen. Net als het grootste deel van Nieuw-Zeeland bevinden we ons in de overlevingsmodus: en als dat gepaard gaat met wat troosteten, dan is dat maar zo. Het is alsof, zegt Casanova: “Er zijn dagen dat je thuiskomt van je werk en gewoon iets lekkers in je mond wilt stoppen als beloning voor het maken ervan. Zoals een hele pizza.” Als het erom gaat het hoofd boven water te houden, is er niets mis met het gebruik van een extra drijflichaam.
Moraal van het verhaal: laat je niet slecht voelen over jezelf door anderen en weet dat dingen altijd beter zullen worden. Over acht jaar zullen we naar foto’s van nu kijken en zeggen: “Kijk naar jou, succes hebben.”
en “Oh mijn God, ik was toen zoveel magerder.”