Laat niemand je vertellen dat voetbal maar een spel is. Je hoefde de afgelopen dagen in Ipswich alleen maar de deur uit te stappen om het te zien.
De Tractor Boys komen opdagen Eredivisie En de feel-good-factor staat op een recordhoogte, zowel in mijn woonplaats als tussen generaties. Het heeft lang geduurd, en ook al is dit niet mijn team, het is geweldig om te zien dat het zoveel voor zo velen betekent.
Het is tweeëntwintig jaar geleden dat Town aan de top stond Een vlucht En de stroom van positiviteit die de laatste tijd een groot deel van Suffolk heeft overspoeld, was voelbaar.
Er is de afgelopen weken onvermijdelijk sprake geweest van een groeiende buzz rond de zaal, omdat duidelijk is geworden dat de ploeg van Kieran McKenna een grote kans heeft om het monopolie van pas gedegradeerde clubs te doorbreken, met behulp van parachutebetalingen, en een directe comeback te maken.
Leicester pakte de titel, maar Leeds en Southampton eindigden achteraan toen Ipswich twee promoties klom en McKenna zich bij onder meer Sir Alf Ramsey, Sir Bobby Robson en George Burley voegde als een geweldige manager bij Portman Road.
De verwachting voor het einde van het seizoen domineerde elk gesprek en elke interactie met buren, postbodes, aan de kassa van de supermarkt en aan de bar.
Er verschenen vlaggen in de ramen en er werden clubshirts van alle merken gedragen (“Dit is het tijdperk van John Wark”, zeg ik tegen mijn verbijsterde dochter).
Op de dag van de finale lijkt iedereen te kijken – in levende lijve, aan de bar of thuis – of te luisteren.
Alleen een gelijkspel tegen het getroffen Huddersfield zou voldoende zijn, zelfs als Leeds Southampton zou verslaan. Voor teams in alle soorten en maten kan het in dit soort situaties vaak spannend worden, maar deze keer was er geen zenuwslopend einde, aangezien McKenna's mannen de zaken met zelfvertrouwen afrondden.
Wes Burns en Omari Hutchinson behaalden een dominante 2-0 overwinning, Leeds verloor en Ipswich eindigde als tweede in het automatische promotieslot met helder water voor de onderstaande teams.
Er ontstond een groot feest toen de voetbalkoorts de stad overspoelde, en er werd gemeld dat minstens één pub zonder bier zat op een dag vol met lokale bieren – met klanten waaronder veel van de club zelf.
De in Ipswich geboren en getogen nichtje Evie en neef George, die niet eens in leven waren tijdens de laatste periode van de club in het Beloofde Land, behoorden tot de duizenden die het promotie-evenement bijwoonden.
“Omdat ik zoveel steun heb gehad aan Town in plaats van aan een van de grote clubs, is het geweldig om naar de Premier League te gaan”, zei George de ochtend na de avond ervoor. Daarna konden we het vieren met de eigenaren en spelers in de plaatselijke pubs… wat een avond!'
En dat is een van de mooie dingen van voetbal: als een club het hart van een gemeenschap vormt, zijn de mensen die het feest in de eerste plaats hebben veroorzaakt voldoende verbonden met de fanbase om zich bij hen aan te sluiten.
Met lokale jongens als Harry Clarke heeft dit team echt een band met hun fans.
Dit geldt ongetwijfeld voor andere locaties en clubs – en het staat niet op zichzelf – waarbij Ipswich deze week slechts een microkosmos is van alles wat goed is in het voetbal, waarbij het beste eruit wordt gehaald om de standaard van de hele stad te verhogen.
Omdat het leven verdeeldheid zaait en al moeilijk genoeg is, moet een dergelijke verenigende kracht gekoesterd worden.
“Het is geweldig om zoveel vreugde te zien”, zei McKenna tijdens de cabriobusparade van de club.
Burgemeester Len Mortimer van Ipswich zei: “Ipswich is momenteel waarschijnlijk de gelukkigste stad van Engeland en ik denk dat ik de gelukkigste burgemeester ben.”
Dit is de essentie van de zaak. Voetbal op zijn best is meer dan alleen een spel: het gaat om gemeenschap, eenheid en geluk. Dit is belangrijk.