Zeemeeuw (Harold Pinter) Theater, Londen)
evaluatie: 
Scheidsrechter: Drone spel
Schoonheid en het beest (Londen Palladium)
evaluatie: 
Scheidsrechter: Jamal al-Wahsh
Zorg ervoor dat je alle scherpe voorwerpen of vuurwapens die je thuis hebt liggen verbergt, zodat je er niet wanhopig naar toe gaat aan het einde van dit zelfmoorddrama met Emilia Clarke uit Game of Thrones.
De vermaarde regisseur Jimmy Lloyd heeft Anton Tsjechovs klassieke 19e-eeuwse Russische film – vrij herschreven in modern Engels door Anya Reis – omgetoverd tot een genadeloze wandeling van sombere somberheid naar regelrechte wanhoop.
Er zijn hier een aantal serieus goede acteurs in de show, in het verhaal van de beroemde actrice Arkadina (Indira Varma) die op vakantie is in het land met haar minnaar schrijver Trigorin (Tom Rhys Harries), die zelf verliefd wordt op een jonge aspirant-actrice (Clark ). Dus misschien hoopten we op meer Lloyd-producties, op een MDF-podium met groene stapelstoelen. Maar het biedt alle visuele interesse van een kartonnen doos.
Wat erger is, volledig versterkt – blootsvoets – door plakkerige microfoons, worden ze aangemoedigd om de snaar van hun levenslange problemen naar elkaar te fluisteren, waardoor de toch al norse setting ondoordringbaar somber wordt. Het is niet zozeer Game of Thrones als wel Game of Drones.
Zorg ervoor dat je alle scherpe voorwerpen of vuurwapens die je in huis hebt, verbergt, zodat je er niet wanhopig naar toe gaat aan het einde van dit zelfmoorddrama met Emilia Clarke van Game Of Thrones in de hoofdrol.
Mysterie, ondanks dat het een kaskraker is, is Clarke’s rol als Nina eigenlijk een ondersteunende rol. Ze was eerst verbaasd door de beroemde schrijver Trigorin; Toen gooide hij het brutaal opzij voordat het in de laatste scène verscheen.
Clarke doet meer dan alleen Trigorin verwennen met een meisjesachtige glimlach, en niet lang daarna rimpelde haar voorhoofd om haar schrik te tonen dat ze werd gedumpt. Deze wenkbrauwen genieten echter van positieve oefeningen, het uitvoeren van achterwaartse buigingen, hoge sprongen en salto’s om intriges, verrassing en verwarring vast te leggen.
Met in de hoofdrol Daenerys Targaryen als Clarke in Game Of Thrones is een verre herinnering, en op 35-jarige leeftijd kon van haar worden verwacht dat ze een leidende rol zou spelen in Arkadina. Dit valt onder Varma (een andere afgestudeerde van GoT), die alles wat ze onderzoekt fel minacht, vooral haar potentiële zoon Konstantin (Daniel Monks).
Zijn moeders minachting en afwijzing van Nina brachten Konstantin ertoe een zelfmoordpoging te doen, en deze klinische depressie zet de sombere toon.
Natuurlijk is het welkom om een gehandicapte acteur als Monks, die als kind verlamd was aan zijn rechterzijde na een ruggengraattumor, een fysiek conventionele rol te zien spelen. Maar aangezien zijn karakter in eerste instantie de hoop met betrekking tot zijn moeder en haar minnaar al heeft opgegeven, is het enige dat Lloyd’s begeleiding van hem vraagt, te smelten in zelfmedelijden en zijn wangen nat te maken met tranen.
Als rivaal Trigorin is Harries meer een luchtjongen dan een gekwelde tovenaar. Robert Glennister, als Arkadina’s slapende broer, Soren, mag op verschillende punten van de procedure wettelijk van boord gaan (gelukkig ontslag). Andere keren zouden we dankbaar moeten zijn voor zijn ongelukkige optimisme – het is zo dicht mogelijk bij een flits van hoop.
In feite is de productie bijna komisch dystopisch – we krijgen zelfs Rachmaninoff’s door de dood geteisterde introductie tot Cis Minor als een prequel op Konstantin’s Havoc.
Gelukkig is Disney’s Beauty And The Beast het perfecte tegengif voor het meer van ellende van The Seagull. Aan het einde van een nationale tournee waarbij Emmanuel Cujo de show verliet om zijn rol als monster serieus te nemen met ‘ongepaste’ notities voor vrouwen in de coulissen, is het nu prachtig geïnstalleerd in het London Palladium.
De mod biedt al het plezier van een animatiefilm en de productie van Matt West voegt een speciale charme toe – inclusief het hoofd van wat lijkt op een echte levende jongen in een theekopje op een tafel met een doorschijnende basis.
Vanaf het Bantu-begin is de show van West geëvolueerd naar de volwaardige Broadway-scene. En dankzij projecties van de overheadcamera is het menselijke servies dat danst in de eetkamer het glinsterende genot van Busby Berkeley.
Als Beauty is Courtney Stapleton volledig in de ban van haar personage, Belle, met een onschuldige blik die duizenden kilometers ver weg is. Maar het raakt de hoge noten – en schopt tegen het blik, en dat doen de koormeisjes ook.
Chuck Taylor Like a Beast is in het begin een ellendig alfamannetje, maar hij kan goed overweg met verlegen grunts en gekke charme. Mijn favoriet is echter Gavin Lee als de Lumiere-kandelaar – een combinatie van Liberace en Maurice Chevalier.
Psychologische superschurk? Nee, hij is meer een stoute jongen
Richard III (Koninklijk Shakespeare Theater, Stratford-upon-Avon)
evaluatie: 
Scheidsrechter: Niet te moeilijk, Dickie
Nu is de winter van ons beschamende historische onderscheid, glorieuze zomer gemaakt door een productie van de Royal Shakespeare Company, waarin de gehandicapte acteur Arthur Hughes werd afgeschilderd als de kindermoordende schurk Richard III in een koelbloedige film.
Hoewel Shakespeare zich niet in een gelijke positie bevond toen hij zijn schandelijke portret van een middeleeuwse koning schreef, is het officieel onwaarschijnlijk dat een niet-gehandicapte acteur deze rol speelt.
De briljante uitvoeringen van acteurs van Laurence Olivier tot Anthony Scherr (de overleden echtgenoot van de regisseur van de show hier, Gregory Doran) moeten nu worden overgebracht naar het Museum of Cultural Embarrasment.
Hoe langer ik echter naar de baanbrekende productie van RSC keek, hoe minder belangrijk Richards handicap werd. Het stuk heeft een zeer ingewikkeld plot waarin Richard de vrouw verleidt die zojuist haar man heeft vermoord, zijn broer vermoordt en zich keert tegen de twee kinderen die hij in de Tower of London heeft begraven.
Dit is een vrachtbrief die op de deur van de man met een handicap moet worden geplaatst. Als Shakespeare het stuk vandaag had geschreven, zou hij op sociale media zijn gedecimeerd. Wat opvalt is niet zozeer Richards scoliose, maar dat hij een razende psychopaat is, en ik ben blij dat ik het zes eeuwen lang met hem heb uitgemaakt.
Hughes geeft alles wat hij heeft. De acteur, die lijdt aan radiale dysplasie, waardoor hij een korte rechterarm heeft, is vastbesloten om zich als een schurk te vestigen. Maar zijn virtuele karakter is niet zozeer een sluw monster als wel een nogal ondeugende jongen.
Natuurlijk kan Dickie een stuk ingewikkelder zijn als hij concurreert met andere acteurs – inclusief het verleiden van Rosie Sheehe, zoals mevrouw Ann; en Kirsty Bushell, als de koningin wiens kinderen werden vermoord. Beide vrouwen hadden het echter als ontbijt kunnen eten.
Er zijn betere rollen voor Hughes en ik zie geen reden waarom het neerkomt op de gebroken rollen.
Hughes geeft alles wat hij heeft. De acteur, die lijdt aan radiale dysplasie, waardoor hij een korte rechterarm heeft, is vastbesloten om zich als een schurk te vestigen. Maar zijn virtuele karakter is niet zozeer een sluw monster als wel een nogal ondeugende jongen