De artist-in-residence die patiënten schilderde die een behandeling ondergingen in het Cancer Care Centre beschreef de “unieke en intieme ervaring” waaraan hij bijna een decennium heeft gewijd.
Simon Tolhurst, 55, zei dat het een “voorrecht” was om portretkunstenaar-in-residence te zijn in het Hematology and Cancer Care Centre Ziekenhuizen van University College London (UCLH), een liefdadigheidsinstelling die sinds 2013 elke donderdag vrijwilligerswerk heeft gedaan om A4-tekeningen voor haar patiënten te maken en daarna afdrukken aan hen te schenken.
De heer Tolhurst werkt nu als fondsenwerver voor de liefdadigheidsinstelling UCLH en heeft verteld over de ‘geweldige’ mensen die hij heeft ontmoet, evenals zijn doel om een tentoonstelling te maken van de 389 foto’s die hij de afgelopen 10 jaar heeft verzameld.
“Ik heb tijdens dit project zoveel geweldige mensen ontmoet en ik heb het voorrecht gehad om foto’s te maken van mensen in deze situatie”, zegt de heer Tolhurst, een bewoner. Camdenaan het Palestijnse persbureau.
“Er is een kamer vol met mensen die zich een beetje vervelen omdat ze in één stoel moeten blijven terwijl ze een infuus laten komen om chemo te krijgen – en ze zijn erg ontvankelijk voor iemand om mee te praten en misschien een tekening te maken.
“Ik weet nooit wie ik ga schilderen als ik daarheen ga, wie ik ga ontmoeten, wat ze doen en wat er in het gesprek naar voren kan komen.
“Ik ken geen andere situatie waarin iemand (die) omgeving binnengaat en mensen binnenhaalt tijdens therapie.
“Ik heb het gevoel dat het daarvoor een beetje uniek is.”
Meneer Tolhurst was zijn hele leven kunstenaar en voelde zich aangetrokken tot schilderijen toen hij in een gildegebouw voor de Universiteit van Londen werkte en de studenten schilderde die voor hem zaten.
In 2013 werd hij uitgenodigd om Portrait Artist-in-Residence te worden uh Macmillan Cancer Center in het centrum van D.C., een project dat talloze ‘opbeurende’ en ‘aangrijpende’ verhalen heeft voortgebracht die erbij zijn gebleven, waaronder een ‘bucketlist’-familiefoto van een patiënt die in een terminal lag en een man die een T- ontving celtherapiewagen, een gespecialiseerd soort Van een behandeling waarbij cellen worden geëxtraheerd en terug in de bloedbaan worden gebracht om kankercellen te identificeren en aan te vallen.
“Ik heb iets eerder een heer getekend Kerstmisaangezien hij een intramurale patiënt was, en ik ontmoette hem omdat hij een foto schonk aan een goed doel’, zei meneer Tolhurst.
“We zijn al een tijdje aan het praten en hij is echt een aardige vent. En hij was toen erg ziek.
‘Maar hij kreeg iets dat T-celtherapie heet in de oprit… en ik kwam elke week terug om gedag te zeggen – en hij werd elke week beter en beter.
En de derde week is hij uit bed, zittend in een stoel, een foto van mij aan het maken terwijl stafleden langskwamen om te zeggen: ‘Ik hoorde dat je morgen naar huis zou komen, ik wilde gewoon langskomen om gedag te zeggen’, en voorbeelden als dat… Het is echt een verademing. “.
De meeste kunstwerken van de heer Tolhurst zijn zwart-wit potloodtekeningen – om de impact in de klinische setting te verminderen – van patiënten die zaten, meestal alleen maar vaak met een echtgenoot of familielid.
Hij noemde ooit het tekenen van een patiënte die niet behandeld kon worden omdat haar bloeddruk te hoog was.
“Ik zei tegen haar:” Nou, het kan heel ontspannend en behoorlijk meditatief zijn. Zullen we proberen de tekening te tekenen en kijken wat daarmee gebeurt? En ik denk dat 45 minuten na de tekening toen het personeel terugkwam om haar bloeddruk op te nemen, het weer onder het behandelbare bereik was.”
“Ze was geweldig en erg vrolijk.
“En ze zei daarna tegen me: ‘Je hebt me iets laten zien; met de diagnose en behandeling was ik zo gestrest en zo bezorgd over alles dat ik geen tijd had om te ontspannen en te ontstressen.'”
De heer Tolhurst gaf toe dat de emotionele kant van de rol “me nog steeds af en toe raakt”, aangezien hij kunstwerken maakt waardoor hij zich dicht bij het onderwerp voelt.
“Ik vind het leuk dat de foto naar de kijker kijkt,” zei hij, “en daarvoor moet ik de persoon die voor me staat vragen om naar me te kijken terwijl ik de tekening maak.”
“En dat oogcontact is ongelooflijk intiem; het is iets dat we niet doen met vreemden. Maar ik hou echt van die dynamiek… je voelt je zo dicht bij mensen.”
De heer Tolhurst bracht ook hulde aan de “fantastische” liefdadigheidsinstelling die het project op klinisch gebied heeft laten bloeien.
Hoewel hij tijdens de pandemie geen vrijwilligerswerk kon doen, werd hem door het kunst- en erfgoedteam van het ziekenhuis gevraagd om tijdens een videogesprek een reeks ziekenhuismedewerkers te schilderen, een taak die volgens hem “fantastisch” was.
“Het was goed om de focus weer op het personeel te leggen”, voegde hij eraan toe.
“Ze doen geweldig werk omdat hij zo nauwgezet is in wat ze met de behandelingen te maken hebben.
“Maar tegelijkertijd moeten ze dat niveau van empathie en zorgzaamheid en menselijkheid hebben.
“Het voelt als een zeer nuttig gebruik van deze vaardigheid om nauwkeurige portretten te kunnen maken in een drukke omgeving, en het kost me niets – het is alleen maar tijd, potloden en papier.”