Vintage Chicago Tribune: 50 jaar voor de laatste race van het circuit was Arlington Park het middelpunt van een schandaal dat de voormalige gouverneur, #V, ten val bracht. OLASMEDIA TV NIEUWSDit is wat we vandaag voor je hebben:
Terwijl rechter Otto Kerner in januari 1972 midden in een proces zat in een rechtszaal in Chicago, herinnerde de Daily Herald zich hoe een verslaggever ooit schreef dat het “waarschijnlijk de meest rechtopstaande houding in de staat” was.
Kerners invloed weerspiegelde een staat van dienst waardoor hij verwachtte met respect behandeld te worden. Hij zag gevechten in Noord-Afrika en Sicilië tijdens de Tweede Wereldoorlog en trok zich terug uit de Nationale Garde als generaal-majoor.
Toeschouwers stonden in de rij om hem de hand te schudden toen hij 50 jaar geleden de rechtszaal binnenliep. Maar toen hij ging zitten, zat hij niet op de stoel, maar aan de tafel van de verdachte.
Toen hem werd gevraagd hoe hij de beschuldiging van het aannemen van steekpenningen als gouverneur van Illinois in de jaren zestig verdedigde, antwoordde hij met ‘niet schuldig’.
Het proces vloeide voort uit een schandaal rond Arlington Park, een renbaan in de buitenwijken van Chicago die afgelopen herfst werd gesloten.
Een Tribune-verslaggever die verslag deed van het proces merkte op dat Kerner luid en dwingend sprak en de twee aanklagers, James Thompson en Samuel Skinner, rechtstreeks aankeek. Was dat de minachting van de aristocraten? The New York Times schreef: “Otto Kerner zou geboren zijn met een gouden stembiljet in zijn mond.”
Kerners vader groeide op in Chicago en werkte bij hetzelfde federale hof van beroep waar zijn zoon later zou blijven. Kerner was Ivy Leger die ook studeerde aan de Universiteit van Cambridge in Engeland en trouwde met de dochter van Anton Cermak, de grondlegger van de legendarische politieke machine in Chicago.
Kerners advocaat was Edward Bennett Williams, een prominente advocaat uit Washington met eersteklas cliënten, evenals een paar marginale cliënten, zoals Teamster-baas Jimmy Hoffa en Frank Costello, een beruchte bendebaas.
Tot de beschuldigingen van omkoping werd de lange carrière van Kerner zeer gerespecteerd. Hij was partner in het advocatenkantoor van zijn vader, trad toe tot de Jonge Democraten en werd benoemd tot procureur van de Verenigde Staten voor Noord-Illinois. Hij werd verkozen tot gouverneur voor de eerste twee termijnen in 1961. Als gouverneur kruiste hij Marjorie Lindheimer Everett.
Ze was voorbestemd om Kerners vijand te worden, en haar meest dringende doel was om bekend te staan als de paardenraces van de koningin van Illinois. Ze kende het potentieel voor schandalen op elk circuit, nadat ze de Northwestern University had verlaten om te werken op Arlington Park, het circuit van haar vader.
“We hebben tientallen junkies ontslagen, waaronder een familielid van mij in de gokindustrie die nu racet in New Jersey”, vertelde ze aan Sports Illustrated, nadat ze Arlington in 1960 had geërfd.
Racen is een kijksport, maar denk hier eens over na: als de circuits niet eens ramen hebben, worden fans dan gewoon aangetrokken door de aanblik van paarden die rond een 8-furlong ellips of zo cirkelen?
En waar een weddenschap is, zou de oplossing niet zeker zijn? Trainers hebben de neiging om paarden te drogeren, wat ook winnaars van verliezers maakt. Frank Costello, de advocaat van Kerner, zou de races voor FBI-chef J. Edgar Hoover hebben gerepareerd.
Everett verwedde de miljoenen die ze besteedde aan het renoveren van de racebaan Arlington en Washington Park in de zuidelijke buitenwijk Homewood, die ze ook bezat.
Dit maakte haar een aanwinst voor de Illinois Racing Board, die besliste wanneer elke baan races kon lopen. Achteraf was het duidelijk dat die beslissingen niet helemaal gratis waren. Toen het Kerner-schandaal uitbrak, ontdekte Tribune dat de baan die alleen geschikt was voor races met warm weer, winterdata had gekregen. Impliciet was de prijs om het probleem op te lossen.
Everett verkocht aandelen in haar circuits tegen een fractie van hun marktwaarde aan Kerner en Theodore Isaacs, zijn campagneleider. Ze maakte ook een papieren spoor: op haar aangifte inkomstenbelasting eiste ze een aftrek van het verschil tussen de marktwaarde van het aandeel en de basisprijs waartegen het het verkocht.
Als een medewerker van de belastingdienst daar op stuit, zou hij zich dan niet afvragen: “Waarom zou een verstandig persoon iets verkopen voor veel minder dan hij heeft betaald?”
Maar jarenlang bleef het bewijs ongecontroleerd in de IRS-archieven. Ondertussen kreeg Kerner goede cijfers voor zijn functie.
President Lyndon Johnson koos hem uit om een onderzoek te leiden naar gewelddadige en soms dodelijke rellen in Chicago, Newark, Detroit en andere steden. Hij nam zijn collega’s mee op wandelingen door binnenstedelijke wijken, zodat ze de wanhoop en woede konden voelen die in het geweld waren geëxplodeerd. Hij destilleerde de bevindingen van de Kerner-commissie in één zin: “Onze natie beweegt zich in de richting van twee samenlevingen, een zwarte en een blanke – gescheiden en ongelijk.”
Voor zijn botte welsprekendheid beloonde LBJ Kerner met een zetel in het Hof van Beroep van de Verenigde Staten voor het zevende circuit.
Op 15 juli 1970 kwamen IRS-agenten naar Kerner’s kamers in het Dirksen Federal Building om hem te laten weten dat hij moest worden onderzocht. IRS-audits worden willekeurig gegenereerd en het belastingnummer van Everett is verschenen. Toen haar werd gevraagd wie haar afgeprijsde aandelen kocht, draaide ze zich om.
Met het nieuws dat Everett vervolging vermeed voor het getuigen tegen Kerner, brak de dam en schreef de krant Tribune een aantal verhalen over politieke bedrog in verband met paardenraces onder koppen als: “Alle uitbuitingsgroepen gaven politici een groot deel van de aandelen. ” Zelfs een racebestuurslid hield voorraad op het circuit, wat een vanzelfsprekende nee is.
Aanhangers van Kerner hebben geprobeerd deze informatie te gebruiken als bewijs dat hij een zondebok is voor andere functionarissen die naar de fout knipogen.
De regering erkende dat het niet gemakkelijk zou zijn om Kerners schuld te bewijzen. “Het was een gecompliceerde aandelentransactie, en niet alleen een kwestie van geld dat op tafel werd gelegd”, vertelde Skinner aan de jury.
Volgens de theorie van de FBI bereikten de aandelen van Everett Kerner via een klein fonds dat werd gebruikt om ambtenaren te betalen. De opbrengst van het fonds werd verdeeld door William Miller, voorzitter van de Racing Board, en de voorraad werd op weg naar de uiteindelijke ontvangers door meerdere handen doorgegeven.
De FBI betoogde: “De conclusie van al deze transacties was dat Isaacs en Kerner elk $ 159.800 aan omzet en winst verdienden, en elk slechts $ 15.079 uit eigen zak.”
De ervaring deed denken aan de Japanse film Rashomon, waarin alternatieve versies van hetzelfde incident te zien waren, zoals herinnerd door verschillende deelnemers.
Everett getuigde: “Meneer Miller, voorzitter van de Illinois Racing Board, verzocht om deze pijl beschikbaar te stellen aan de gouverneur en zijn luitenant, en ik had op dat moment niet het gevoel dat ik erover kon gokken.”
Miller getuigde dat hij Kerner vertelde over Everett’s aandelenbod, waarop de gouverneur antwoordde: “Dat is aardig van Marge.”
Thomas Bradley, een andere racestoel, getuigde dat hij was gevraagd om racedata af te nemen van Everetts concurrent, Maywood Park. Toen hij weigerde, zei Kerner: “Nou, Tom, dat is een bevel.”
Kerner werd gevraagd of hij wetgeving had ondertekend die een eigenaar van een racebaan in staat stelt om volbloed- en harddrugsraces te houden, aangezien dit Everett ten goede zou komen. De gouverneur antwoordde: “Tot de aanklacht in 1971 realiseerde ik me niet dat het zo belangrijk was.”
Zijn medeverdachte, Isaac, getuigde niet. De twee wisselden geen woord tijdens de zeven weken durende proef. Sommige waarnemers in de rechtszaal lazen deze lichaamstaal om te impliceren dat elk geloofde dat de ander hem de schuld zou geven van het aandelenfiasco.
De advocaat van Kerner pleitte voor de jury:
Vintage Chicago Tribune
wekelijks
De Vintage Tribune-nieuwsbrief is een diepgaande blik op de Chicago Tribune-archieven met foto’s en verhalen van de mensen, plaatsen en gebeurtenissen die het verleden, het heden en de toekomst van de stad vormgeven.
‘Als je hem zelfs maar aanklaagt voor een van de vele aanklachten in deze 64 pagina’s tellende aanklacht – de regering heeft veel kleiballen gegooid, in de hoop dat er een komt – zal het deze man vernietigen.
Op 30 juli 1973 werd Kerner veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf.
“Het was niet gemakkelijk voor hem,” begon de rechter, en Kerner zei: “Ik benijd uw positie niet,” merkte een Tribune-verslaggever op. “Nogmaals, sorry, rechter Taylor zei tegen Kerner dat hij zich geen zorgen hoefde te maken over volgens de gebruikelijke rapportageroutine Aan het U.S. Marshals Office om een nieuw beroepschrift te verwerken of te publiceren.
‘Ik ben niet van plan te ontsnappen,’ zei Kerner. ‘Ik weet dat u dat niet weet’, zei de rechter.
Zijn beroep werd afgewezen, maar Kerner diende slechts 7 maanden omdat hij aan kanker leed. Hij stierf in 1976 en blijft zijn onschuld verkondigen.
Meld u aan om de Vintage Chicago Tribune-nieuwsbrief te ontvangen op chicagotribune.com/newsletters Meer foto’s en verhalen uit het Tribune-archief.
Heb je een idee voor de Vintage Chicago Tribune? Deel het met Ron Grossman en Marian Mather op [email protected] en [email protected].
Bekijk de volledige versie V1deo